Tag: lezen
Februari 2018: lezen, schrijven en de rest
De ontdekking van februari: mijn orchidee wil op de keukentafel wonen. Ja, sorry, het heeft niets te maken met lezen of schrijven, maar ik kan er ook niks aan doen.
Orchidee wil niet bij het raam op de vensterbank (te veel zon). Niet op een plankje aan de muur (te weinig zon). Niet in de woonkamer (te warm) of in een achterkamer (te koud). In de keuken. Op tafel. Anders laat hij een tak verdorren, of vallen er knoppen af.
Zucht. Het lijkt verdorie wel een kat. Dus ja. We ontbijten nu en snijden onze groenten om een orchidee heen. Maar: hij bloeit!
Lezen…
Januari zat tjokvol boeken, Februari was een beetje bescheidener: de teller is gestopt op 7.
Ik wilde eigenlijk beginnen met deel drie van de Shades of magic-serie van V.E. Schwab, maar ik kwam er weer eens achter dat een lange pauze tussen twee delen voor mij niet goed werkt. Ik weet dingen nog wel, maar voel de ontwikkeling van de personages niet meer. Dan maar terug naar deel 1 – geen straf als een boek echt goed is.
De omslag van A darker shade of magic belooft een fantasy thriller, en dat is het ook. Tegelijk deed het mij (ik weet niet of dit de gekste vergelijking ooit is) soms denken aan Tolkiens The Hobbit. Niet zozeer qua inhoud (hoewel…), maar qua vertelsfeer. Schwab heeft een heerlijke, soepele, beeldende stijl. Het begint al bij de eerste twee zinnen:
‘Kell wore a very peculiar coat.
It had neither one side, which would be conventional, nor two, which would be unexpected, but several, which was, of course, impossible.’
Daarna was ik verkocht. Voeg er een meisje aan toe dat piraat wil worden (ik weet hoe dat klinkt, maar Schwab laat het werken, vraag me niet hoe), magie in verschillende verschijningsvormen, poorten tussen werelden, personages die botsen op de meest geweldige manieren, et voilà: een boek naar mijn hart.
Nederlandstalige fantasy
Deze maand heb ik (met het oog op een lezing) ook wat extra Nederlandstalige fantasy her-/gelezen.
Deel 1 van Hybrid van Greet Ilegems – die ook deel van het fantasy-event in Ninove was – was er daar uiteraard één van. Een YA-boek met een duidelijke boodschap, en een mooie ook. Door de magisch-realistische sfeer word je min of meer gedwongen om jezelf continu vragen te stellen over samenleven, verschillen tussen mensen, automatisering, de kloof tussen arm en rijk en dehumanisering.
Het was een poosje geleden dat ik me nog eens aan high fantasy had gewaagd. De krakenvorst – Keruga van Johan Klein Haneveld herinnerde me aan mijn eerste boeken in het genre, op een hele fijne manier. Prettig als een schrijver beschrijvingen zo weet neer te zetten: met kordate maar afgeronde penseelstreken, en precies de juiste details. Zachte landschappen vormen een tegengewicht voor harde soldatenschoenen. En dan heb ik het nog niet eens over het moment halverwege het boek dat je, joehoe!, eindelijk een kraak ziet! Afschuwelijk maar zo bevredigend.
… schrijven
Mijn schrijversgeest is altijd dolblij als er een min of meer afgeronde versie is. Het schijnt een signaal te zijn om prompt een hoop nieuwe ideeën voor het verhaal te krijgen die er ab-so-luut nog bij moeten.
De eerste helft van februari heb ik flink doorgewerkt aan het bijschaven van Overstekers 2. Uiteindelijk heb ik ruim 20.000 woorden weten te schrappen, maar ik heb er ook weer meer dan 7.000 bijgeschreven. Tja, wat kan ik zeggen… ik kwel graag mijn redacteur?
Ze zeggen weleens dat je tweede boek het moeilijkste is, als schrijver. Of ik dat nu gemerkt heb? Tot nu toe kan ik zeggen dat ik enerzijds harder gepuzzeld en gejongleerd heb (soms zo van ‘aaaargh, te veel ballen!’), maar dat ik anderzijds – ik dacht niet dat het kon – nóg blijer ben met dit boek als met Een kracht ontwaakt (‘jaaa, ik heb ze allemaal!’).
Het is zo fantastisch om dieper in de wereld van Overstekers te mogen kruipen… Meer over het verleden van Mirabel en de anderen te ontsluieren én natuurlijk de ontwikkelingen in het heden. Mijn personages krijgen het helaas (voor hen dan – *evil schrijverslach*) niet makkelijker om die twee in evenwicht te houden.
… en de rest
Lezing & workshop
Op 25 februari was ik te gast in de Standaard Boekhandel van Ninove voor het event ‘Fantasy in Vlaanderen en daarbuiten’. Na de lezing volgde een workshop waarin we samen een verhaalidee zouden bedenken. Wie het resultaat daarvan heeft gemist kan het hier nalezen.
Themamuziek
Voor het eind van de revisies was ik weer helemaal terug bij mijn eerste nummer voor Overstekers 2: Only human van Rag ’n bone-man. ‘Menselijk’ is trouwens een apart woord als het meeste van wat je schrijft wel over personen maar niet over mensen gaat. Af en toe mis ik in het Nederlands een neutraal woord in de zin van people / les gens.
Fait divers
Iemand heeft in februari een doos Raffaello’s van Ferrero het huis in gebracht. Die is op. En nu wil ik er NOG. (Voor wie niet weet wat Raffaello’s zijn: ze bestaan uit kokos, amandel, iets crèmigs en iets krokants… en ik kan ze niet weerstaan.)
Ter ere van gedichtendag
Vandaag is het Gedichtendag. En ben ik dus eens in mijn doos met gedichten gedoken.
Dankzij een gedichtendag leerde ik ooit dat gedichten geschreven worden. Ja, ja, dat lijkt voor de hand te liggen. Maar als kind laten ze je gewoon rijmende tekstjes vanbuiten leren en opzeggen (‘Dit is de spin Sebastiaan’, anyone?), en je vraagt je niet zo af waar die vandaan komen.
Een leerkracht op de lagere school bracht daar verandering in. Dé Gedichtendag bestond toen nog niet (die is er sinds 2000), maar zij riep een heuse gedichtenweek in het leven. En in die week ging er een wereld voor mij open. Ik besefte voor het eerst dat gedichtjes er niet altijd al geweest waren. Ik leerde dat er mensen zijn die gedichten schreven.
Beter nog: dat je zélf gedichten kan schrijven.
Oh, die eerste pogingen waren natuurlijk afgrijselijk. Maar een goede leerkracht weet gelukkig wanneer ze bemoedigend moet zijn. Ik schreef een poosje ijverig gedichten en daarna waren er weer andere dingen interessant.
Maar ik bleef van poëzie houden. Toen ik begin de twintig was, schoof iemand mij een oproep voor een gedichtenwedstrijd onder de neus. ‘Doen we daar niet eens aan mee? Leuk toch?’ Ik besloot het nog eens te proberen. Al gauw had ik de smaak weer te pakken, stuurde twee gedichten in, en schreef in de jaren daarna lustig verder.
Alleen hadden mijn gedichten in de loop der tijd de neiging om steeds langer te worden… om stiekem te veranderen in kleine verhaaltjes. En ik maar worstelen, beteugelen en inkorten: ‘Nee, jij, hierrr… oké, je hoeft geen metrum. En misschien ook geen rijm. Maar twee pagina’s is te lang!’
Tot ik het uiteindelijk maar opgaf en het verhaal zijn gang liet gaan. Waarna bleek dat de verhalen stiekem in een boek probeerden te veranderen. En in een reeks. (Het is ook nooit genoeg.)
Maar ter ere van gedichtendag ben ik nog een keer in de oude doos gedoken.
De ballade van IJzige Woude
Sla de takken niet opzij. Zonder het mos te betreden
kun je immers nooit de luwte bereiken
en het woud dat zich om je sluit eist een reden
waarvoor hard hout zou wijken.
Hou je handen terug, want ginds wacht alleen de nacht
met sterren die niet meer zichtbaar zijn
sussend licht voor het lopen van de eenzame wacht
die de stad omringt als een refrein.
Slaap zacht, slaap de nacht.
Slaap tot aan de morgen
de dag die nieuw wordt
drinkt daar dorstig kracht.
Het mos onder je voeten, zou je bevangen als een
droomval, zich om je enkels heen
slingerend, handen van nevel over je benen als een
droomval, mist komt nooit alleen.
Voel je dan niet, dat mos onder je voeten? Droomval.
Voel je dan niet, die dromen
die zich om je heen slingeren? Droomval
die je verlokt tot komen.
Slaap zacht, slaap de nacht.
Slaap tot aan de morgen
de nacht die ouder is,
dan dagelijkse zorgen.
In het woud klinkt een lied, een lied vol gevederde akkoorden,
fluisterend tussen de bladen, de groene
en de bruine boomspiegels weerkaatsen bastig de woorden
met spelregels die enkel hier terzake doen.
Luister niet, scherm je oren af voor de ballade van IJzige
Woude, haar opeenvolgende hunkering
ruisend in noten die openspringen, gehypnotiseerde zaadlijsten
in de handen van hun neuriënde koningin.
Slaap niet langer, zoeker, slaap
niet tot je je hoofd bent komen
leggen in mijn schoot, waak
dan slapend in mijn dromen.
Verhalenwevers: aflevering vervolgverhaal
Leesvoer! Ik schreef een bijdrage voor de Verhalenwevers… Ken jij ze al, de Verhalenwevers? Een fantasy-vervolgverhaal, geschreven door schrijvers van eigen bodem. Nederlands en Vlaams talent. Iedereen op haar of zijn beurt weeft een stukje aan een kleurrijk doek… Een intrigerend verhaal dat begint in […]
