Januari 2021: schrijven, lezen en de rest

Begin januari is voor mij al jaren het moment dat ik niet zozeer goede voornemens maak, maar een stand van zaken opstel: wat bracht het vorige jaar en wat wil ik het volgende? Of in boekentermen: wat voor een lezer wil ik dit jaar zijn? En welke schrijfplannen heb ik voor de nabije toekomst al op het menu staan (lees: wat kan ik er impulsief nog bijstoppen?)?

Ik zal jullie niet vervelen met het uitgebreide excelbestand dat ik heb gemaakt als deel van mijn plan om het overzicht ook tussendoor wat beter te bewaren, maar hierbij toch een korte terugblik en vooruitblik op mijn leven in verhalen.

SCHRIJVEN…

Terugblik 2020

Als voorheen niet-kortverhaalschrijver was het een welgevuld jaar. Ik schreef drie kortverhalen:

• een heksig (echt) kortverhaal voor een bundel ten voordele van een goed doel – ‘De ruil’ in Instinct;
• een high fantasy (wat langer) kortverhaal voor het ledenblad van HSF – ‘De laatste voorspelling’;
• en een kerstig kortverhaal (dat volgens sommigen stiekem een mini-novelle was) – ‘Het Winterpaleis’.

En dan is er natuurlijk nog Overstekers 3 – Koninklijke magie!

Het boek kwam onverwacht al ietsje eerder van de drukker, zodat ik die mijlpaal nog bij vorig jaar kan rekenen. 2020 was op vele vlakken een vreemd jaar, met alle festivals en bijhorende babbels met lezers die wegvielen, maar het gaf me wel ruimte om des te dieper weg te duiken in de Overstekerswereld, en daar heb ik dan ook met volle teugen van genoten. Terwijl om ons heen de gewone wereld steeds vreemder werd, kon ik samen met Mirabel op reis naar Aeterna.

Vooruitblik 2021

Op een paar dingen kan ik alleen maar hopen. Dat er dit jaar weer een boekenbeurs in Antwerpen is, dat (toch minstens één editie van) FACTS kan doorgaan, dat we deze zomer weer met een boekenstand bij het kasteel van Ooidonk kunnen staan op Elftopia…

Maar er zijn ook al twee dingen waar ik heel hard naar kan uitkijken!

Kinderen van Orpheus

Het eerste deel van Kinderen van Orpheus staat gepland voor dit najaar. Dat betekent dat ik de voorbije weken wat voorwerk heb zitten doen en nu echt in het schrijven ben gedoken – de personages komen tot leven en de pagina’s beginnen zich aan elkaar te rijgen.

Kinderen van Orpheus wordt weer urban fantasy, dat wil zeggen, het speelt in een moderne setting. Maar het zaadje voor het idee was natuurlijk de mythische bard Orpheus, die in de onderwereld afdaalde om zijn geliefde terug te halen. Orpheus’ muziek had volgens de verhalen vele vermogens, en na zijn dood bleef zijn hoofd gewoon doorzingen.

Er is aan Orpheus natuurlijk heel wat muziek gewijd, maar ook beeldende kunstenaars hebben de verhalen rond hem als inspiratie gebruikt. De verleiding om een Pinterestbord te beginnen en daarop allerlei bewerkingen te prikken was dan ook niet te weerstaan. Dit werk van de Belgische symbolist Jean Delville was een van de eerste waar ik aan dacht.

De 366ste dag: voorstelling op 21 maart

Ik heb het de voorbije jaren af en toe gehad over het geïllustreerde verhaal De 366ste dag. Half december is de vormgeving daarvoor van start gegaan. Het wordt een project met drie verschijningsvormen: een boekje, een cd én een dichtbundel met de gedichten die een van de wortels van het verhaal zijn.

We wilden heel erg graag een mooie boekpresentatie houden, waarin alle disciplines zichtbaar en hoorbaar zouden zijn, met live muziek en levensgrote tekeningen… In deze tijden is zoiets niet evident, maar de techniek staat voor niets en dus komt er, met dank aan steun van de Vlaamse Gemeenschap, een oplossing: op 21 maart kun je een concert/voorstelling bijwonen vanuit je eigen woonkamer, via live stream. Praktische details (met andere woorden: de link) volgen nog, maar zet het alvast in je agenda!

‘Nu’

Toepasselijk genoeg bij was ik deze maand gastblogger voor Hamley books, met als voorgesteld onderwerp ‘een typische dag in het leven van’. Als freelancer op zelfstandige basis zijn mijn dagen heel afwisselend, maar ik heb er toch één weten uit te pikken die de sfeer weergeeft. Je kunt de blog hier lezen.

 

… LEZEN…

Oh ja, ik heb net beweerd dat ik niet zo aan goede voornemens doe… maar vorig jaar had ik wel een leesvoornemen gemaakt: om niet mee te doen aan reading challenges, en me daarentegen te laten leiden door wat ik vanzelf graag wilde lezen.

Goede leesvoornemens voor 2021

Hoe verslavend ik het afvinken van ‘lees een boek in categorie X’ in eerdere jaren ook vond, en hoe interessant het ook was om al eens buiten mijn comfort zone te lezen… het bleek in 2020 een succes om weer eens helemaal ‘vrij’ te lezen. Ik heb erover nagedacht waarom dat is, en ik kwam tot de volgende conclusies.

Ten eerste: als schrijver ga je onherroepelijk anders lezen. Ik moet net iets meer moeite doen dan vroeger om me door het verhaal te laten meevoeren, en niet naar de coulissen te gaan kijken van ‘hé, hoe heeft de schrijver dat gedaan’. Ik ben van nature een emotielezer – ik geniet van een boek als ik erin kan verdwijnen. Van buitenaf naar het verhaal staan kijken is interessant, maar geen echte leeservaring.

En ten tweede: ik ben competitief (zelfs als het maar een wedstrijdje met mezelf is). Als ik me eenmaal voorneem om een lijstje af te vinken, dan wil ik dat doen ook, ook als ik daarvoor boeken moet lezen waar ik geen zin in heb.

Die twee samen zorgen ervoor dat reading challenges voor mij al snel een extra afleidende factor worden, en dat is zonde. Dus wordt mijn motto voor dit jaar maar weer: lees precies waar je zin in hebt, op het moment dat je er zin in hebt! Een aantal dat ik wil halen heb ik overigens wel weer vastgesteld: 104 boeken.

Waarom wel een streefgetal? Wel, daarbij zet ik probleempunt twee gewoon ten goede in. Want inderdaad, als ik zou zien dat ik begin achter te lopen op die planning, dan wordt mijn ‘ik wil het halen’-streverskantje wakker. Maar: als ik niet de tijd kan vinden voor gemiddeld twee boeken per week, dan wil dat onherroepelijk zeggen dat op dat moment mijn stressniveaus te hoog zijn, en ik dringend wat tijd voor mezelf moet inplannen. Ik laat de ene stressfactor de andere neutraliseren, kortom.

Leeshoogtepunt: Frost Burned en Cry Wolf, Patricia Briggs

Vorige maand vertelde ik al dat ik dankzij kerst en een verjaardag wat boeken aan mijn kast mocht toevoegen. Twee daarvan heb ik intussen uit.

Frost Burned is deel 7 in de serie rond coyote-gedaantewisselaar Mercy Thompson.

Boekenseries zijn toch iets merkwaardigs… Soms is deel 1 steengoed, maar maken de vervolgen de belofte niet waar (dat had ik onlangs jammer genoeg met het slotdeel van Nora Roberts’ De Bron). En soms raak je bij deel 1 maar net genoeg gehecht aan het hoofdpersonage om te willen weten hoe het verdergaat… en raak je ergens bij deel 3 ineens echt gesteld op een serie. Dat was voor mij bij deze absoluut het geval. Deel 8 staat nu alweer hoog op mijn verlanglijstje.

Ik las toevallig dat de Alpha and Omega-serie van dezelfde schrijfster eigenlijk parallel loopt met Mercy Thompson, met personages die in beide series voorkomen. Dus in plaats van deze serie op te sparen tot ik de andere uitheb, heb ik me gestort op deel 1, Cry Wolf.

Anna never knew werewolves existed, until the night she survived a violent attack… and became one herself. After three years at the bottom of the pack, she’d learned to keep her head down and never, ever trust dominant males. Then Charles Cornick, the enforcer—and son—of the leader of the North American werewolves, came into her life.

Charles insists that not only is Anna his mate, but she is also a rare and valued Omega wolf. And it is Anna’s inner strength and calming presence that will prove invaluable as she and Charles go on the hunt in search of a rogue werewolf—a creature bound in magic so dark that it could threaten all of the pack.

Hoewel weerwolven in Mercy Thompson ook een rol spelen, komen ze in deze serie veel prominenter naar voren. Het was interessant om aspecten die in Mercy alleen van de buitenkant beschreven worden, nu meer van binnen te zien.

Zo op het eerste gezicht lijkt de focus iets romantischer, misschien ook doordat het hoofdpersonage een veel zachter karakter heeft dan stoere Mercy. Ik ben benieuwd hoe deze serie zich gaat ontwikkelen, het smaakt in elk geval wel naar meer.

 

… EN DE REST

Zal ik iedereen nog een keer hongerig maken?

In de keuken

Tja, het is nog steeds winter… wat kan ik anders dan af en toe de oven aanzetten? En met pompoenkoekjes bij de hand schrijf ik nu eenmaal beter!

Thee waar die hoort

Zowel het prachtige notitieboek (jawel, dat ik deze keer écht in gebruik neem) als de theepot hierboven waren ook al verjaardagscadeautjes.

Ooit, toen ik eigenlijk maar heel af en toe thee dronk, had ik een supergoedkoop aardewerken theepotje. Altijd blij mee geweest, tot het helaas sneuvelde. Inmiddels was ik een verwoed theedrinker geworden, dus wat doe je dan? Een echte mooie in huis halen natuurlijk!

En wat ontdek je dan? Dat heel veel theepotten, en vooral de mooie, lekken – DIEPE ZUCHT.

Welke tip krijg je dan? ‘Haal zo’n degelijk roestvrijstaal model in huis.’ Maar ik wíl helemaal geen stalen theepot, dat is niet gezellig – DIEPERE ZUCHT.

Gelukkig bereikten deze diepe zuchten de oren van degelijke theepot-makers en besloten ze om ook exemplaren met kleurtjes op de markt te brengen. En halleluja, we have a winner: geen druppel waar hij niet hoort!

 

—

 

Vraag: Heb jij nog goede leesvoornemens gemaakt?