Lente 2021: schrijven, lezen en de rest

Het is hier even stil geweest. Gek hoe één maand er twee en dan drie en ineens vier worden als je iets op pauze zet wegens ‘te druk’. Deze keer dus een iets langere terugblik die, dat komt dan wel weer mooi uit (ongeveer toch), de lente beslaat.

SCHRIJVEN…

Intussen is er op schrijfvlak best veel gebeurd!

De 366ste dag: verschenen

Dit project, dat een hele tijd in de pipeline had gezeten, kreeg eindelijk tastbare vorm. Het prentenboek, de bijhorende dichtbundel en een cd geïnspireerd op hetzelfde thema werden feestelijk ingeluid met een muzikale voorstelling via live stream.

Een boek digitaal voorstellen is natuurlijk nog steeds heel anders dan live, maar ik kreeg daarna een resem ontzettend lieve berichtjes, echt heel hartverwarmend. Dit verhaal, dat draait om verlies en (her)vinden van een connectie die blijft, blijft dan ook een bijzonder geval voor mij. Ik schreef het kort na het heengaan van mijn moeder en het was best confronterend hoeveel emoties het zes jaar later omhoog wist te halen. Tot mijn grote plezier ervaren mensen het als een ontroerend, gelaagd verhaal, waarin een moeilijk thema wordt aangekaart, maar dat ook vol liefde, hoop en positiviteit zit – en dat is alles wat ik alleen maar kon hopen.

Het Lied van Ariane: 1ste versie klaar

Daarna was het tijd om me ten volle toe te leggen op mijn volgende boek – mijn allereerste young adult fantasy.

Mijn vermoeden werd bevestigd: ik kon pas echt, écht in de flow komen, toen het vorige boek gelanceerd en helemaal mijn hoofd uit was. Multitasken is op schrijfgebied lastig voor mij, dus daar wil ik in de toekomst nog iets beter rekening mee gaan houden.

Het goede nieuws is dat het schrijven daarna al snel weer steeds makkelijker ging. De wereld die ik voor dit verhaal gecreëerd heb, zit vol van muziek en ik heb er intens van genoten om dat op zoveel mogelijk manieren te verwerken. Het schrijven ging zelfs iets te makkelijk – het manuscript werd halsoverkop een stuk langer dan een YA mag zijn. Dat wordt tijdens de redactieronde nog een rondje pijnlijk stevig schrappen… Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij.

Tussen de bedrijven door kwam er trouwens nog een titelverandering voor boek 1, zoals het kopje hierboven al verraadde: van simpelweg ‘Ariane’ naar ‘Het Lied van Ariane’. Klinkt net iets sprekender, waren uitgever en ik het over eens. Wat vinden jullie?

Agenda

Nu de zomer in het land is, kunnen we weer lekker buiten zijn. Dankzij de dalende coronacijfers betekent dat dat er ook een paar festivalletjes weer kunnen doorgaan. Je vindt de tent van het Schrijverscollectief op:

• 10/11 juli, oude ambachtenmarkt, Valkerij De Kaproen, Oordegem
• 24/25 juli, MysteriA, Aarschot

… LEZEN…

Je zou zeggen dat ik na vier maanden een berg boeken heb ik die ik wil vernoemen, maar eigenlijk valt dat heel erg mee. Tijdens mijn intense schrijfperiode heb ik vooral veel strips weggewerkt en heb ik heel wat non-fictie gelezen. Dus ik ga een van die laatste noemen.

Leeshoogtepunt: Weg van het piekeren, Filip Raes

In ‘Weg van het piekeren’ beschrijft Filip Raes hoe hij, als gedragstherapeut, werkt met piekeren. Al kun je piekeren nooit helemaal uit je leven bannen, je kunt er wel anders mee omgaan. Door het piekeren sneller op te merken en op die momenten sneller over te gaan tot actie, leg je het piekeren lam. Er komt meer ruimte in het leven voor dingen die er echt toe doen. Dit boek vertelt in heldere stappen hoe je een nieuwe weg inslaat. Hoe meer je die nieuwe weg bewandelt, hoe breder die wordt en hoe meer je jezelf bevrijdt.

Dit is een heel dun boekje en de auteur geeft zelf al meteen aan dat hij geen wereldschokkende, nieuwe inzichten heeft. In plaats daarvan wil hij zo helder mogelijk op een rijtje zetten wat er bekend is over piekeren en wat je eraan kunt doen. Ik ben zelf een behoorlijke piekeraar, en ik heb natuurlijk al heel wat pogingen ondernomen om daarmee op te houden, dus ik was zowel benieuwd als sceptisch. Maar de boodschap blijkt zowel erg eenvoudig – bestrijd piekeren met actie – als voldoende uitgewerkt om bij mij voor een paar klik-momentjes te zorgen.

Zoals bijvoorbeeld het inzicht dat piekeren verleidelijk is omdat het lijkt alsof je productief met het probleem bezig bent, terwijl je eigenlijk uitstelgedrag vertoont. En als piekeraar weet ik ook wel dat actief bezig zijn (wat de actie dan ook is) piekeren vermindert als je echt niks kunt doen aan het piekeronderwerp in kwestie, maar de tip om daarbij te kiezen voor activiteiten die je als waardevol beschouwt, of waarin je kwaliteiten de kans krijgen op te bloeien, vond ik erg nuttig.

Daarnaast vond ik het kijkje in het ontstaan van piekeren interessant. Sommige mensen zijn er meer vatbaar voor omdat ze nu eenmaal net iets gevoeliger en alerter zijn voor externe impulsen (mijn ruwe samenvatting van neuroticisme), en zich daardoor ook sneller druk maken over wat er fout kan gaan. Er blijkt ook een biologische, vrij primitieve component te zitten aan piekeren: de onbewuste angst dat je niet meer tot ‘de groep’ zult horen als je een foute beslissing neemt of bijvoorbeeld een ruzie niet kunt oplossen… en als oermens was uit de groep gegooid worden zo goed als een doodvonnis. Daarom reageer je dan ook fysiek op gepieker: je lichaam versterkt bijvoorbeeld immuun-responsen, om voorbereid te zijn op een leven in je eentje in de wildernis. Klinkt misschien niet gek, maar je put jezelf er wel mee uit…

Als je echt een angststoornis hebt of een pathologische piekeraar bent, dan kom je er niet alleen met dit boekje, dat zegt de auteur zelf ook. Dan ben je gebaat met een goede therapeut of psycholoog. Maar als je een doorsneepiekeraar bent, dan zet dit boekje wat mij betreft een paar dingen heel erg mooi op een rijtje. De grote punten heb je ongetwijfeld allemaal wel al eens gehoord of zelf bedacht, maar ze op deze manier samen zien, was voor mij erg verhelderend. Belangrijke voetnoten zijn met sterretjes aangegeven – die zijn echte aanraders, want juist daar zaten voor mij een paar mooie eye-openers!

… EN DE REST

Wat heb ik nog gedaan behalve schrijven? Niet veel, of zo lijkt het toch! Maar dankzij mijn foto’s kan ik wel een paar genietmomentjes opsommen:

De eerste aardbeien

Nog lekkerder met een interessant boek.

Bloemen en kruiden planten op mijn balkon

En glipte daar nu toch ook weer een boek tussendoor?

Rabarber krijgen van een vriendin

En daar een taart mee bakken natuurlijk, zodat ik de gulle gever een stuk kon bezorgen en haar overtuigen om nog meer rabarber mijn kant op te laten komen. Klinkt dit als een cirkelredenering? Ach ja.

Ik deed een handig keukentrucje op: deeg uitrollen op een theedoek blijkt het overbrengen naar de bakvorm nog makkelijker te maken dan bakpapier of iets dergelijks.

–

Vraag: ben jij een piekeraar?