Mei 2020: schrijven, lezen en de rest

Schrijven, schrijven, schrijven! Cover reveal coming up… Verder: prentenboeken, onverwachte leeshoogtepunten en een rabarberherkansing.

SCHRIJVEN…

Mei zat vol met geschrijf! Omdat ik mezelf met één kortverhaal nog niet genoeg gekweld had met woordenlimieten, deed ik meteen nog maar een tweede. En dan is er natuurlijk Overstekers 3 nog!

KORTVERHALEN

Instinct

Vorige post vertelde ik al dat ik een kortverhaal voor een goed doel aan het schrijven was. Inmiddels is ‘De ruil’ afgewerkt en ingeleverd… en vanaf nu is de bundel waarin het gaat verschijnen te bestellen! De opbrengst van Instinct gaat integraal naar dieren in nood. Via de website van Hamley books kun je pre-orderen: voor €10 (BE) of €12 (NL) heb je hem al in huis, inclusief de verzendkosten.

HSF

En ik heb inmiddels ook te horen gekregen dat een ander kortverhaal waar ik in mei hard aan gewerkt heb, ‘De laatste voorspelling’, gaat verschijnen in het kwartaalblad van HSF. Het is een verhaal waarin ik sinds lange tijd weer wat dichter ben gekomen bij het soort fantasy dat ik als beginnende fantasylezer prefereerde. Het speelt zich namelijk af in een secundaire wereld en er komt een vleugje epiek bij te pas.

OVERSTEKERS

Eigenlijk is het een klein wonder dat ik dat tweede kortverhaal nog tijdig afkreeg om het te kunnen inleveren, want eigenlijk zat ik heel mei tot over mijn oren in Overstekers III. Naast het editen en herwerken van een paar stukjes voegde ik zo’n 50.000 woorden aan mijn manuscript toe.

Op het moment dat deze post verschijnt ben ik bezig met de laatste hoofdstukken. Er is iets heel verslavends aan het laatste kwart van een boek. Dat heb ik als lezer al – ik leg een boek zelden nog aan de kant eens ik daar beland ben. Als schrijver zorgt het voor een gevoel dat op bezetenheid lijkt: ik schrijf ’s morgens, ’s middags en ’s avonds, word wakker met ideeën en word af en toe kennelijk aangetroffen als levend standbeeld (‘Is er iets, liefje?’ – *stilte* ‘Nee, waarom?’ – ‘Omdat je daar zo zit te staren…’ – *stilte* – ‘Liefje?’ – ‘Oh neuh, ik dacht aan mijn boek’.)

Cover love!

Eén van de leukste en spannendste momenten in het uitgeefproces is als je als auteur het bericht krijgt ‘we zijn bezig met de cover, binnenkort krijg je de eerste ontwerpen’.

Tot mijn grote plezier kan ik melden dat het definitieve ontwerp intussen is gemaakt en goedgekeurd. En dát betekent… dat ik hem binnenkort mag onthullen! Natuurlijk wil ik wel dat iedereen een beetje kan meegenieten van mijn eigen spanning, dus wie er nieuwsgierig naar is: vrijdag is het zover.

Voor wie de boeken al gelezen heeft, een afgrijselijke teaser: de titel van deel 3 bestaat uit twee woorden en die komen al in deel 1 een keer voor in die volgorde. Nee, ik zou het op basis daarvan ook niet raden.

… LEZEN…

In mei las ik elf boeken, met daaronder wel een paar prentenboeken. Ik dook dankzij de tip van een vriendin ook een genre in dat ik niet zo vaak lees.

Nu ja, laat me dat moment ter wille van de eerlijkheid even nader belichten.

Het was de laatste dag dat de bibliotheek open was vóór ze allemaal zouden gaan sluiten. De bibliothecaresse werd belegerd door een hoop paniekerige lezers die niet wisten wanneer ze nieuwe rantsoenen zouden krijgen, ik had eigenlijk helemaal geen tijd omdat ik iemand moest ophalen, en ik had het maximum aantal boeken dat ik mocht meenemen nog niet bereikt.

Enter mijn vriendin Nicole, die erbij was en het hoofd koel hield. ‘Hier, volgens mij vind jij dit ook een goed boek. Ik heb het met de leesclub gelezen.’

En dus, hoewel ik normaal uit alle macht ver blijf van boeken die deze leesclub verkiest (ik ben nu eenmaal geen literatuur-fan), gooide ik het op de stapel.

LEES-HOOGTEPUNT: KONGO-KORSET

Gabrielle Deman groeit op in het Brussel van 1900 tussen de kunstenaarsvrienden van haar vader Edmond, uitgever en boekhandelaar: Théo van Rysselberghe, Maurice Maeterlinck, Léon Spilliaert. Maar zij droomt ervan de wereld te ontdekken.
Albert Sillye, commandant van de Force publique, is haar ticket naar Kongo. Na hun verloving vertrekt hij naar Afrika om zijn bruidsschat bij elkaar te verdienen.
Terwijl Gabrielles minutieuze voorbereidingen op een koloniale wetenschapscarrière haar naar Engeland en Frankrijk brengen, houden ze er een passionele correspondentie op na.
Op 2 juni 1904 is het eindelijk zover: samen reizen ze naar Afrika voor een huwelijksreis vol kleurrijke figuren en donkere gevaren. Kan Gabrielle er haar grenzeloze ambities vervullen? Hoever gaat ze om haar naam in de geschiedenisboeken te doen verschijnen? Wie is de Gabrielle die drie jaar later terugkeert naar het oude Europa?

Achteraf had ik misschien kunnen raden dat dit toch wel een boek voor mij zou zijn. Een heldin die zich een weg baant in een door mannen gedomineerd veld, en daarbij wat in essentie een onbekende wereld is ontdekt? Op zo’n moment besef ik weer dat ogenschijnlijk ver uit elkaar liggende genres als literatuur en fantasy wel degelijk raakvlakken kunnen hebben.

Herlinde Leyssens proza geeft heel goed de sfeer weer van het tijdvak waarover ze schrijft. Het heeft iets formeels en bloemrijks, maar toch vloeit het bijzonder prettig.

Ik zie in andere reviews dat sommige lezers vinden dat het stuk voor de trip naar Afrika hen wat te lang duurde, maar daar ben ik het helemaal niet mee eens: ik vond het net erg boeiend om de ontwikkeling van Gabrielle mee te maken tot op dat punt, zodat alles wat daarna komt meer zin krijgt. Ik moet er wel bij zeggen dat het waarschijnlijk onderhoudender is naarmate je meer van de namen die als extra ‘oncles’ passeren kent – dankzij mijn studie kunstgeschiedenis had ik bij elk van hen een beeld (of op zijn minst bij hun werk).

LEES-HOOGTEPUNT: DE SERRES VAN MENDEL

Reya kent elk hoekje van de serres, want ze woont er al haar hele leven, samen met mendel. Hij zorgt voor alles wat leeft onder de grote, groene koepels en let erop dat er niets gezaaid wordt wat daar niet thuishoort. Op een dag maakt Reya een fout die enorme gevolgen heeft. Voor Mendel, voor de serres én voor haarzelf.

Voor mij zijn prentenboeken en graphic novels dé uitzondering op mijn dikke boeken-voorkeur. Ze hebben dan ook vaak twee verhalen die elkaar complementeren… zo ook in dit magische verhaal over zaadjes, groeien, schijnbare tegenstellingen en vriendschap.

… EN DE REST

SPELLETJES!

Met een verjaardag hier in huis kwamen er cadeautjes. Het is niet alsof ik expres stilsta bij het nut van verjaarscadeautjes die ik anderen geef, maar ik moet zeggen dat je man een gezelschapsspelletje geven natuurlijk wel duidelijk aanwijsbare voordelen heeft.

We hadden ons oog al langere tijd op Villainous laten vallen en ik moet zeggen: het is een doorslaand succes. Het is niet alleen kleurrijk en leuk om eens in de huid van de bad guys te kruipen, maar het spelmechaniek zit ook nog eens goed in elkaar. De helden van het verhaal komen je overigens dwarszitten, waardoor je ineens een kreet als ‘Oh, f*ck, Aladdin!’ door de kamer kunt horen schallen, tot beduusde verbijstering van zelfs degene die het net riep (en van wie Aladdin nog wel zijn favoriete Disneyfilm is).

IN DE KEUKEN

Met dank (nogmaals) aan mijn vriendin Nicole en haar tuin (en haar groene vingers) kon ik het rabarberdebacle van vorige maand goedmaken met échte rabarber. Ik gooide er meteen maar een klein experimentje tegenaan en verwerkte een deel ervan in amandelmuffins. Verdict: yep, dát was wat we misten!