Januari 2018: lezen, schrijven en de rest

Onder het motto: beter laat dan nooit, een overzichtje van de eerste maand van het jaar.

Lezen…

Ik heb me voorgenomen om vanaf dit jaar de boeken die ik lees bij te houden. Naar mijn meest voorzichtige berekening heb ik in mijn leescarrière al een paar duizend boeken verslonden, en ik weet absoluut niet meer welke dat allemaal waren. Achteraf vind ik dat toch wel jammer! Dus een van mijn goede voornemens voor dit jaar was om dat vanaf nu wél te gaan bijhouden.

Tot nader order heb ik besloten om daarvoor de site van Goodreads te gebruiken. (Op diezelfde site kun je trouwens ook reviews of sterretjes achterlaten voor boeken die je gelezen hebt, een kleine daad waarmee je auteurs altijd blij maakt – hint, hint.) Ik kan mijn gelezen boeken ook nog eens indelen volgens genre, en het is gewoon leuk om ze met hun covers bij elkaar te zien staan.

Zo krijg ik trouwens ook een idee hoeveel boeken ik tegenwoordig lees. Vroeger was ik het meisje dat elke week naar twee verschillende bibliotheken trok, met haar eigen lidkaart én die van haar zusje. Zak-ken vol. Sinds ik meer schrijf, heb ik het idee dat dat minder is geworden, maar in januari heb ik twaalf boeken gelezen, dus het valt duidelijk best mee.

Uitschieters?

Het recht van de Radch van Ann Leckie was een van mijn hoogtepunten van leesjaar 2017. Ik heb hem herlezen om de twee opvolgers te kunnen lezen, en ik zat er meteen weer hélemaal in. Deel 2 – Het zwaard van de Radch – ging anders verder met het verhaal dan ik verwacht had… en dat zorgde ervoor dat het nog beter was dan ik had gedacht.

Ik lees goede SF even graag als fantasy, en dit is echt een pareltje. Het hoofdpersonage, Breq, is momenteel een persoon, maar dat was ze niet altijd: ooit was ze Recht van Toren, een sterrenschip, met vele verschillende onderdelen / lichamen. Ze raakte betrokken in een groot conflict, en nu is er nog maar een stukje van haar over. Het verhaal volgt haar huidige, moeizame queeste, en laat in flashbacks zien hoe het zover is gekomen. Hoe Ann Leckie dit personage geloofwaardig weet neer te zetten, een artificiële intelligentie die enerzijds zoveel kennis heeft, maar anderzijds over de gekste dingen struikelt, omdat dat kwesties zijn die mensen gewoon ‘aanvoelen’, is briljant. Daarnaast thematiseert ze kwesties zoals taal en cultuur, mededogen, hiërarchie, en geloof, die mij ontzettend fascineren.

De vlammende geest, deel 4 in de YA-serie Lockwood & Co was wat mij betreft ook weer recht in de roos. De serie speelt zich af in een alternatief Engeland: om de een of andere reden is er een golf van geestverschijningen opgedoken, die het hele land teisteren, en her en der slachtoffers maken. Alleen kinderen en jongeren kunnen de verschijningen zien en bestrijden. Niemand weet wat de oorzaak is, maar de consequentie is dat er bureaus uit de grond rijzen waarin jongeren worden ingezet om met het probleem af te rekenen. Ik ben ábsoluut geen griezelliefhebber… maar de combinatie van humor, spanning, en de inleefbare personages heeft mij onweerstaanbaar deze serie ingesleept.

Voor februari kijk ik uit naar Vicious, van Victoria Schwab – de auteur van mijn andere grote favoriet van 2017: A darker shade of magic.

 

… schrijven

‘Wel… het was in de eerste plaats gewoon een spannende leeservaring!’

Kijk, dat is wat je wil horen van je redacteur.

Eind vorig jaar had ik de eerste versie van Overstekers 2 afgemaakt en ingestuurd. Dat voelde bijna bizar snel, na het verschijnen van Overstekers 1 in september. Maar natuurlijk was ik al een poosje bezig met het vervolg, terwijl er in de uitgeverij werd gewerkt aan het drukklaar maken van het boek.

Begin januari was er de meeting met de uitgever en de redacteur, om eens te evalueren. Ik ging er toch wel met enige spanning naartoe, want je schrijft een boek, plot en plant, je hebt er een goed gevoel bij… maar je weet écht niet hoe het gaat overkomen, zeker op een ‘professionele lezer’. En hm ja, daar was ook nog het kleine feitje dat het een stuk langer geworden was dan deel 1. Waar ik, let wel, niéts aan kon doen. Dat is natuurlijk de schuld van mijn personages.

Gelukkig zat ik tegenover zo’n verhalenliefhebbers dat ik er nog mee weg kwam ook…

Wat niet betekent dat er daarna geen schrapwerk verricht moest worden. De eerste weken heb ik besteed aan het op een rijtje zetten van wat er echt nodig was voor de plot. Dat is gewoon nodig, als je een verhaal al schrijvende leert kennen, zoals ik. Soms wandel ik maar wat rond in het verhaal, gewoon omdat het leuk is om een stukje van de wereld te verkennen. Dus daarna ben ik overgegaan tot het meedogenloos schrappen van leuke scènes die er helaas absoluut niet toe deden…

En daarna kwam het bijschaven en mooier maken van alle scènes die er wel toe doen – woehoe, het leuke werk! Daarbij heb ik mezelf verbijsterd door heuse lijstjes aan te leggen van dingen die ik moest checken EN die lijstjes niet kwijt te raken. Het aanpakken van tikfouten die tot hilarische misverstanden konden leiden, kwam er natuurlijk ook bij te pas. Een welverdiende ‘??’ bij een plots opduikend piepend dier dat een piepende deur had moeten zijn, was wel een hoogtepunt…

 

… en de rest

Spelletjes

Deze maand is onze spelletjescollectie uitgebreid met niet één maar twee nieuwe aanwinsten – de kast moet gewoon maar rekbaar worden, denk ik. Of misschien een systeem zoals ze er in Pratchetts Unseen University op na houden, dat zou handig zijn.

Ons vertrouwen in 999 games werd niet beschaamd: Majesty ziet er niet alleen kleurrijk uit (alsof je rondloopt in de Efteling… kaarten waarop in principe dezelfde personages staan hebben soms nét iets andere details, echt geweldig), maar speelt tot nu toe ook erg leuk.

Port Royal is nog maar een keer zijn doosje uit geweest, maar ik kijk ernaar uit om die wat beter te leren kennen.

Lezing

In januari kreeg ik de uitnodiging om een lezing over fantasy te komen geven in de Standaard Boekhandel van Ninove, in samenwerking met YA-auteur Greet Ilegems. Ik vind het heel erg leuk om opgespaarde kennis te delen, en mijn enthousiasme voor het genre over te brengen, dus daar kijk ik enorm naar uit! Check de agenda, als je erbij wil zijn.

Fait divers

Het drankje van de revisies van Overstekers 2 is officieel Winter glow-thee. Ik maak er kannen vol van (in de o-zo-mooie shiny paarse thermoskan die ik voor mijn verjaardag kreeg), en drink die voor ik het weet helemaal leeg, terwijl ik compleet met mijn hoofd in Overstekersland zit.

Een toevoeging voor de themamuziek voor de revisies (ja, die heb ik) kwam ineens uit de lucht vallen: eind januari zag ik de film The greatest showman – wat mij betreft nu al een van de hoogtepunten van het filmjaar. Ik ben gek op musicalfilms, en daarnaast ben ik al jaren gefascineerd door de begindagen van het circus. Ik ging er dus met hooggespannen verwachtingen naartoe, en dat had vreselijk kunnen misgaan, maar ik vond hem prachtig en werd helemaal geroerd door het verhaal. Zo vaak bijna met de tranen in de ogen zitten, én met een grote glimlach op je gezicht achterblijven… aaah. Zo’n film zie je niet vaak.

De filmmuziek was een geweldige achtergrond voor het bijschaven van de scènes waarin, jawel, een Overstekerscircus figureert… en dat is nog het minste van wat Mirabel te wachten staat…