Juli 2019: schrijven, lezen en de rest

Wat kan ik zeggen… beter laat dan nooit? Of euh… we zijn allemaal een beetje in vakantiesfeer, toch? 

SCHRIJVEN…

MYSTERY-PROJECT

Het vervelende aan mystery-projecten is dat je er ook geen updates over kunt delen. Ik kan wel zeggen dat het lekker gaat, ook al is zomerse hitte voor mij niet bepaald inspirerend. Gelukkig kan ik als freelancer mijn eigen uren indelen, en dus ook mijn schrijfuren. Er kwam weer heel wat nachtelijk toetsengetokkel aan te pas.

FESTIVALS

13 juli stond ik op de oude ambachtenmarkt in Oordegem, waar ik heel wat leuke babbels had, en de nodige boeken mocht signeren. Standhouders werden geacht zich een beetje sfeervol aan te kleden. Gelukkig knijpen ze voor rare vogels als fantasy-auteurs een oogje dicht, en mocht dat in de fantasy-sfeer.

En zo ontmoetten we ook enige andere opvallende vogels:

Toen we bestormd werden, was er gelukkig iemand aanwezig die over een bemiddelaarster schrijft, en de vrede kon bewaren. 😉

 

… LEZEN…

In juli las ik 9 boeken en 1 strip.  Ik had niet het idee dat ik daarbij heel oplettend te werk ging, en helaas zaten er een paar teleurstellende ervaringen bij, zoals De jongen met twee namen waarop ik me erg verheugd had (comic cons, introverten, schrijvers, lijstjesmaniakken, een beetje romantiek gemixt met dat alles – dat kon toch alleen maar goed gaan?), maar dat me niet wist te grijpen.

Maar niet getreurd, er waren ook heel interessante en erg mooie leeservaringen.

 

HEBBAN THEMA JULI: WAARGEBEURD

Voor juli was het thema op lezerswebsite Hebban: Lees een waargebeurd verhaal.

‘Waargebeurd is een enorm populair genre’ staat daarbij te lezen. Euhh… niet bij mij! Ik lees ofwel om informatie te krijgen (non-fictie), ofwel om me te laten meeslepen in verhalen die wat verder van de werkelijkheid staan.

Hoe bedoel je, dat wordt al duidelijk uit mijn favoriete genres?

Gelukkig kun je op zo’n moment rekenen op inspiratie van mede-bloggers. Toen ik in een reactie op De kleine wereld van Wendy zuchtte en pufte over hoe moeilijk ik deze challenge vond, kreeg ik meteen een suggestie: Bob de straatkat, van James Bowen.

De laatste dag van juli, toen ik het niet langer meer kon uitstellen, holde ik dus naar de bibliotheek, en wist hem te scoren.

James, een straatmuzikant in Londen, vindt een gewonde kat. Hoewel James nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, neemt hij hem mee naar de dierenarts en verzorgt hem tot hij weer op eigen poten kan staan. Maar Bob besluit te blijven en de twee worden onafscheidelijk. Samen verdienen ze hun kostje op straat en worden al gauw beroemd. Zo kunnen ze allebei hun moeilijke verleden achter zich laten.

De achterflap leest eigenlijk als een feelgood-verhaal. Klonk mij inderdaad in de oren als iets dat ik wel zou kunnen verteren!

Wat waren mijn conclusies? Tweeledig.

Enerzijds vond ik het inderdaad een hartverwarmend verhaal. De omslag van het boek alleen al geeft je een heel roerend plaatje in je hoofd bij het lezen. Het is lang niet allemaal rozengeur en maneschijn. Tussen de grappige anekdotes door krijg je een goed beeld van vooroordelen en praktische obstakels voor straatmuzikanten, waar je niet eens aan dénkt. Ik wilde dit boek eigenlijk dolgraag heel erg goed vinden.

Als ik het bekijk los van de inhoud, en kijk naar de vorm, dan vond ik het een enorme gemiste kans. Het verhaal wordt rommelig verteld. Zelfs als je weet dat waargebeurde verhalen nu eenmaal niet perfect in typische formules passen, vond ik toch dat de emotionele impact van bepaalde momenten verloren ging door de manier van vertellen.

 

LEES-HOOGTEPUNT: LAMPJE

Kinderboeken vind ik heerlijk om als afwisseling te lezen. Er zit een zekere directheid in, en een durf qua verbeeldingskracht, die heel verfrissend is.

Over het boek Lampje had ik al veel goeds gehoord. Het won in 2018 ook de Gouden Griffel. Nu is zo’n bekroning voor mij zeker geen garantie dat ik een boek goed ga vinden – ik heb soms een heel afwijkende smaak. Maar die achterflaptekst was toch wel onweerstaanbaar:

Dit is een verhaal over de zee. Over geheimzinnige zeewezens en woeste piraten. Over het Zwarte Huis van de Admiraal, waarvan ze zeggen dat er een monster woont. Over een grijze vuurtoren op een eiland dat nog net vastzit aan het vaste land. Over Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, die iedere avond de eenenzestig treden beklimt om het licht aan te steken. Over een stormachtige avond, waarop de lucifers op zijn en alles misgaat.

Maar vooral over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht.

Eigenlijk kan ik niet veel meer vertellen over de inhoud van dit boek, zonder het te verpesten. Ik kan wél zeggen dat ik het met graagte vijf sterren heb gegeven. De sfeer is beklijvend, de illustraties dragen daar nog aan bij, het hoofdpersonage is zo ongelooflijk inleefbaar en dapper, dat je hoop dat alles goed voor haar komt bijna pijnlijk is.

 

SCIFI & FANTASY READING CHALLENGE: KORT VERHAAL

Behalve de maandthema’s zijn er ook nog de 14 categorieën van de SciFi & Fantasy Club op Hebban. En daar kon ik er ook nog één van afstrepen:

2. lees een kort verhaal – check!

Niet om hier de klaagmaand van te maken… maar ik lees eigenlijk niet graag kortverhalen. Als het goed is, is het veel te snel voorbij. Als het slecht is… tja, dan is het dus slecht, wat moet ik daar nog meer over zeggen?

Nee, grapje. Mijn echte probleem met kortverhalen is dat ik gewoon houd van een flinke opbouw, zodat de ‘beloning’ bij de ontknoping groot is. In een paar duizend woorden kan ik niet echt ‘in’ een verhaal, ‘in’ personages kruipen.

Dat gezegd zijnde, zo af en toe probeer ik het nog een keer, meestal op een moment dat ik me verveel. Of eerlijk gezegd: als ik eigenlijk iets anders zou moeten doen, en dus onmogelijk een boek kan oppakken (dan is het wel duidelijk dat ik aan het uitstellen ben), maar even naar een online kortverhaal klikken… dat kan nog net.

En zo las ik deze maand dus De laatste draak van Johan Klein Haneveld. En jawel, nog met plezier ook!

 

SUMMER SWAP

Ik deed ook nog eens mee met een boekenswap, en mocht zo drie nieuwe boeken (+ leuks) aan mijn collectie toevoegen. Wie het leuk vindt om er meer over te lezen: mijn uitgebreide unboxing staat hier.

… EN DE REST

GROENE VINGERS

Mijn orchidee vond het na de vorige update duidelijk welletjes geweest. Maar ze heeft het deze keer vier keer zo lang uitgehouden als anders, dus ik vraag toch een applausje voor haar inspanningen!

IN DE KEUKEN

Wie Overstekers gelezen heeft, zou al een klein beetje in de gaten kunnen hebben dat ik bessenplukken een van de leuke dingen van de zomer vind. (Muggen en hitte mogen ook wel een beetje tegengewicht hebben, laten we wel wezen.)

En wat doe je daar vervolgens mee? Behalve ‘gewoon zo opeten’, zijn er nog wat opties.

Jam en confituur maken is er één van. Sinds ik geen brood meer eet, kwam dat er niet meer van, en dat vond ik erg jammer! Die geur van warm, borrelend fruit is echt met niets te vergelijken. Maar wat doe je met een hoop potten confituur als manlief pertinent weigert om die op zijn brood te smeren (ondanks – schijnbaar – oprechte ‘oh, die is lekker geworden, liefje’-commentaren)? De incidentele cracker met jam of het lepeltje jam in de yoghurt rekent echt niet met zo’n voorraad af.

Gelukkig stuitte ik op een blogpost van iemand met een soortgelijk probleem. En het antwoord was verrassend simpel: maak een kleinere hoeveelheid.

Soms zijn oplossingen zo belachelijk voor de hand liggend dat je er gewoon niet op komt. Ter mijner verdediging: geleisuiker en pakjes pectine gaan altijd uit van een kilo fruit, en er staat vaak op dat je het hele pak in één keer moet gebruiken. Nu was de hamvraag: zou dat ook echt zo zijn?

Spoiler-alert: het blijkt onzin.

Bonus: je kunt smakencombinaties uitproberen waar je anders misschien nog even over zou peinzen. Dit was het resultaat van een zielige overgebleven nectarine, en een restje frambozen dat we net niet meer opgegeten kregen. Het resultaat smaakt merkwaardigerwijs aardbei-achtig (zelfs met een blinde smaaktest 😉 ), maar met iets meer complexiteit.

–

Wat is jouw favoriete aspect van de zomer?