Spinsels (blog)
Unboxing: Summer Swap Kwante in Wonderland
Bookswappen: tot voor kort had ik er nog nooit van gehoord. Toen begon ik boekenblogs te volgen en ontdekte ik het fenomeen. Een verrassingspakket dat rond boeken draait? Hoe zeg je daar nee tegen!?
Vorig jaar met kerst deed ik voor het eerst mee met de swap van Kwante in Wonderland, en dat was zó leuk (en keigoed georganiseerd) dat ik besloot om ook deel te nemen aan de zomerse versie. Wat kreeg ik, en wat voor een pakket heb ik zelf gemaakt?
Mijn gekregen pakket
Voor we mochten gaan uitpakken, was er eerst nog een opdracht: maak een zo zomers mogelijke foto van je gekregen pakket VOOR je het openmaakt. Ik dacht eerst: hellup, heb ik wel zomerse dingen in huis? Maar dat bleek nog best mee te vallen. Zoals je hierboven kunt zien, had mijn swapmaatje de doos op een heel originele manier versierd: met de kaart van Griekenland, en meer bepaald Kreta – tot nu toe mijn favoriete vakantiebestemming!
Ik kreeg een ‘oké’ op de opdrachtfoto. Dus het was tijd om… *tromgeroffel* de doos open te maken. Een massa zomerse pakjes lachte me tegemoet:
Met welk pakje begin je bij zo’n overvloed als eerste? Ik wilde de volgorde waarin ik alles ontdekt had, onthouden voor deze post, maar dat is niet echt gelukt.
Gelukkig werd de keuzestress een béétje beperkt doordat er een pakje gelabeld was met ‘dit als eerste openen’. Ik kreeg flessenpost, hoe leuk is dát!
De sfeervolle verpakking en de lieve boodschap binnenin brachten me nog verder in de goede stemming. Uit de doos haalde ik pakje voor pakje een waar verwenpakket voor een verblijf op een onbewoond lees-eiland.
Het begon met equipment om comfortabel kokosnoten mee leeg te drinken:
Het ging verder met mondvoorraad uit de belangrijkste voedselgroepen, de geschikte mengeling om overvliegende draken mee op de thee te vragen…
… én een sprekend kopje (Chip! 😍) voor die eenzame momenten die je (heel even) tussen twee boeken door kunt krijgen, op een onbewoond eiland.
Toepasselijke onderzettertjes volgden (boomstammen kunnen glad zijn en we willen niet dat Chip tijdens het babbelen of zingen wegglijdt!), en spulletjes om mee onder een waterval te duiken:
Grappig weetje wat betreft bovenstaande: drie dagen voor ik het pakket mocht openen stond ik in het zwembad onder de douche naast iemand die zich stond in te zepen met naar kokos geurend doucheschuim. Waarop ik dacht: oh, dát is jaren geleden! Dat haal ik binnenkort ook nog eens in huis. Waarop ik dus mijn zomerpakket opende en tadaaa: het was er al.
En toen vond ik niet één, niet twee, maar drié boekvormige pakjes! Ik kreeg:
- Pale Demon van Kim Harrison
- The Tale of Oat Cake Crag van Susan Wittig Albert
- Bartimaeus – The amulet of Samarkand van Joanthan Stroud
Mijn maatje koos uit mijn verlanglijstje de perfecte combinatie comfortabel zomervoer… Twee boeken van series die ik heel goed vind en waar ik graag mee verder wil: spannende urban fantasy met een bounty hunter als hoofdpersonage (Harrison), en een cozy mystery met Beatrix Potter in de hoofdrol (Wittig Albert). En dan nog een boek van een auteur (Stroud) waarvan ik één serie heb verslonden – dit is deel I van een nieuwe serie die naar verluid minstens even goed is… Ik ben benieuwd!
Drie exemplaren van mijn verlanglijstje die regelrecht op mijn ‘joepie, jou ga ik binnenkort lezen’-lijstje konden. En dan kwamen er ook nog eens superleuke én toepasselijke magnetische boekenleggers bij…
Eentje om passerende kapiteins meteen duidelijk te maken hoe het zit:
En eentje om duidelijk te maken wat de enige reden is om mij te storen:
Wauw, wat een leuke pakjes! Nog eens allemaal bij elkaar:
Dankjewel, lieve Stefanie, je hebt me ontzéttend verwend!
Mijn verzonden pakket
In de besloten Facebookgroep van de swap wordt er heel wat gezellig gebabbeld en kunnen we vragen in de groep gooien die iedereen beantwoordt. Zo leerde ik mijn getrokken lootje een beetje kennen… en om de een of andere reden kreeg ik het gevoel dat ik een pakket aan het samenstellen was voor degene die míj getrokken had. Ik had er helemaal naast kunnen zitten, want ze had heus niets verklapt, maar het klopte!
Kerst is niet zo moeilijk (kerststerren, kerstballen, jingle bells en kerstbomen), maar hoe maak je een pakket zomers? Op voorhand had ik geen idee. Gelukkig deed ik in de groep wat inspiratie op en kom je met een zomers papiertje al een heel eind:
Stefanie is een grote Harry Potter-fan, dus ik stopte de Engelse uitgave van de eerste twee boeken in haar pakket. Daarnaast verzamelt ze George R.R. Martin-boeken, en De IJsdraak had ze nog niet in de collectie.
Ze had haar oog op een paar funko’s laten vallen, dus daarvan wilde ik er graag eentje in thema in het pakket stoppen. En ik kwam ook nog een grappig Harry Potter-snoepjes-kaarsje tegen… toepasselijk, aangezien ze wel van jellybeans houdt!
Haar favoriete verhaal is Alice in Wonderland, en daar ben ik zelf ook nogal dol op. Daar wilde ik dus ook wat leuks mee doen. Ik vulde een flesje met huisgemaakte vlierbloesemsiroop (zonder te weten dat dat één van haar favoriete drankjes is, zo bleek achteraf – we waren duidelijk goed op elkaar afgestemd!) en maakte er een thema-etiketje voor.
Een gelegenheid om creatief te mogen zijn, is altijd welkom, dus ik maakte ook een booksleeve van Alice in Wonderland:
Ik geloof dat ik me daarna een beetje liet meeslepen, want ik verzamelde ook nog Alice-washitape, een Alice-postkaartje en een Alice-boekenlegger.
Te elfder ure herinnerde ik me dat op haar verlanglijstje ook nog Tolkien-goodies prijkten. Arwens Evenstar-hangertje ging erbij (en zo weet ik weer waarom ik kleine lapjes van mooie stofjes bijhoud):
Wat lekkers erbij en een paar leuke uilendingetjes (haar favoriete dier) en de doos kon dicht. Ik had de hoop immers al opgegeven dat het eerste wat ik besteld had nog zou aankomen. Maar de dag voordat het pakket op de post moest, zat er toch nog een verrassing in de bus. Het Lord of the Rings-kussensloopje kon er nog net bij!
—
Ik heb weer ontzettend genoten van de swap, zowel van het maken van het pakket, als het ontdekken van mijn eigen doos vol verrassingen. Dankjewel, Stefanie, voor dat geweldige pakket, en bedankt, Kwante, voor de fabuleuze organisatie!
Maart 2019: lezen, schrijven en de rest
Deze maand: Ravenjongens en een kraaienmeisje, fantasy-festivals: start!, en een orchidee die zich eindelijk begrepen lijkt te voelen.
SCHRIJVEN…
FANTASY & YA-FESTIVAL
Helemaal op het einde van deze maand was ik te gast in Standaard Boekhandel Maldegem, op het Fantasy- en YA-festival. Ik gaf er een lezing over fantasy, met onder meer een geschiedenis van de fantasy-lectuur, die veel verder teruggaat dan je misschien denkt, en kwesties als: ‘Zijn fantasy-auteurs luie donders die alles met magie aan elkaar plakken?’ (Spoiler: nee dus.)
Daarnaast mocht ik de nodige Overstekers signeren. Altijd weer een leuk en grappig idee dat die plekjes krijgen in boekenkasten die ik totaal niet ken.
Natuurlijk ging ik ook niet naar huis zonder nieuw boek (een kleintje maar en ik bedoel het niet eens ironisch!) te hebben gescoord, want het is nu eenmaal heel, heel moeilijk om dat niet te doen als je aan één tafel zit met een groepje fantasy-auteurs en hun werk:
‘ÉCHT SCHRIJVEN’
Tussen het werken aan Overstekers 3 door is er stilletjes een heel ander project op gang gekomen. Ik ga daar – heel gemeen – nog niet veel over vertellen, want ik moet zelf nog een beetje voelen welke kant het opgaat. Tipje van de sluier: het heeft te maken met sprookjes en met 19de-eeuwse sferen.
REMINDER VOOR APRIL
April wordt een bezige maand! Je vindt me:
Zondag 14 april op Elfia Haarzuilens, op stand 157, op de Elfia Square (nummer 11 op de kaart)
Zondag 28 april in Galerij Hof Ter Peene voor de vernissage van ‘Schilderijen & Literatuur’ (iedereen van harte welkom vanaf 14u30!)
In de agenda vind je meer informatie over waar precies, hoe laat, enz.
… LEZEN…
Maart was een goede leesmaand: 16 boeken en 2 stripverhalen.
Dat betekent dat mijn inschatting van wat ik dit jaar zou lezen nog steeds wel aardig klopt… daarnaast kon ik ook twee leeschallenges afvinken.
HEBBAN THEMA MAART: PRIJSWINNEND BOEK
Voor maart was het thema: ‘Lees een prijswinnend boek’.
Als er nu één thema is dat me lastig leek, dan was dit het wel. Ik word van nature eerder afgeschrikt door bekroningen en al te veel gedoe rond een boek. Gelukkig waren er wat lijstjes met suggesties en trof ik daarop een boek dat ik al een tijdje wilde lezen: Nimmernacht van Jay Kristoff, dat vorig jaar werd bekroond met een Hebban Award.
Nimmernacht is het eerste deel van Jay Kristoffs trilogie over Mia Corvere, een van de dodelijkste leerlingen op een school voor huurmoordenaars. Ze is voorbestemd om koninkrijken te vernietigen, en toch is Mia Corvere nog maar tien jaar oud als ze noodgedwongen, na het verlies van haar familie, haar eerste les in de dood krijgt. Zes jaar later zet het kind dat is opgegroeid in de schaduwen haar eerste stappen in de buitenwereld om een belofte waar te maken – de belofte die ze zichzelf deed op de dag dat ze alles verloor. Maar Mia’s vijanden zijn machtige figuren, en de kans dat ze bij hen in de buurt kan komen is erg klein. Dus als ze wraak wil nemen, moet Mia zelf een wapen worden dat haar gelijke niet kent. Ze moet zichzelf bewijzen tussen de dodelijkste jongens en meisjes van haar opleiding aan de Rode Kerk. Een school waar moordenaars, leugenaars en demonen de dienst uitmaken, en zelfs de leraren het op je voorzien hebben. Gelukkig is Mia niet zomaar een student. De schaduwen houden van haar… en ze nemen al haar angsten weg.
In het begin had ik een beetje moeite met het boek. De voetnoten doorspekt met sarcastische humor waar ik me júist zo op had verheugd, vond ik in het begin erg afleidend. Het was alsof ik heen en weer sprong tussen een boek van Patrick Rothfuss en een boek van Terry Pratchett. Ik las in sommige reviews dat andere lezers hetzelfde probleem hadden, en de voetnoten dan maar oversloegen. Aangezien Rothfuss én Pratchett tot mijn favoriete schrijvers behoorden, was dat voor mij geen optie: ik wilde niet de helft van het moois missen. Al met al betwijfelde ik de eerste honderd bladzijden ten zeerste of ik dit boek meer dan 3 sterren zou geven…
En toen maakte ik ineens de klik. Ik weet niet eens precies hoe het gebeurde, maar ik werd meegetrokken in het geheel, in de dilemma’s van Mia Corvere, in de wereld met Romeinse sfeer, en de kronkelingen en onthullingen van het verhaal… tegen het einde had ik met plezier meer dan 5 sterren uitgedeeld als dat kon.
SCIFI & FANTASY READING CHALLENGE: EEN FAVORIET VAN DE HEBBAN CLUB
Behalve de maandthema’s zijn er ook nog de 14 categorieën van de SciFi & Fantasy Club op Hebban. En met Nimmernacht kan ik er daar eigenlijk ook een van afstrepen:
10. lees een favoriet van één van de clubleden – check!
Zowel Demi Schoonenberg als Yvette Stevens heeft Nimmernacht daar immers tussenstaan. Het ‘probleem’: ik kwam in die lijstjes met favorieten ook weer een en ander tegen dat er heel lezenswaard uitzag.
LEES-HOOGTEPUNT: THE RAVEN CYCLE
Het was al een hele tijd geleden dat ik deel 1 van deze reeks las. Aanvankelijk was ik een beetje huiverig toen ik het boek oppakte, want het klonk nogal duister en ik ben een watje als het aankomt op geestenverhalen – ik kan het me ‘s nachts allemaal veel te levendig voorstellen.
Blue Sargent komt uit een spirituele familie. Haar moeder is helderziende en kan de zielen zien van hen die gaan sterven. Blue heeft ze zelf nog nooit gezien, maar daar komt verandering in wanneer een jongen haar op een dag aanspreekt. Zijn naam is Gansey. Hij blijkt een rijke student op de lokale privéschool Aglionby te zijn. De jongens van Aglionby staan bekend als de Ravenjongens en betekenen niets dan problemen. Zolang ze zich kan herinneren heeft de spirituele familie van Blue haar verteld dat zij haar ware liefde zal vermoorden. Ze had nooit voorzien dat dit een probleem zou worden. Maar nu haar leven verweven raakt met de sinistere wereld van de Ravenjongens, is ze daar niet zo zeker meer van…
Ik liet me echter, zoals wel vaker, overhalen door de naam van de schrijfster: Maggie Stiefvater kan geweldig goed sfeer scheppen, en The Scorpio Races van haar hand is één van mijn favoriete YA-boeken. En dus wist ik dat ze weet hoe ze bovennatuurlijke dingen met spanning kan beschrijven – zeker: met enge momenten, maar vooral met heel veel inlevingsvermogen en inleefbaarheid en bijzondere karakters.
Deel 1 trok me helemaal mee, en voor deel 2 was dat niet anders… en toen was het wachten tot deel 3 vertaald werd, maar dat gebeurde helaas nooit. Ik besloot uiteindelijk de laatste twee delen in het Engels te lezen, zodat ik deze serie eindelijk kon afronden. Om weer helemaal ‘mee’ te zijn, las ik de eerste twee delen opnieuw. Daaruit kon ik drie conclusies trekken:
- de sfeer en personages waren even beklijvend als ik me herinnerde;
- de vertaalster – Lia Belt – heeft ontzettend goed werk geleverd, en dat mag ook wel eens gezegd worden tussen al het geklaag over vertalingen die er net naast zitten door. De sfeer sloot namelijk perfect aan, ik kon heel vlot van deel 2 in het Nederlands in deel 3 in het Engels stappen;
- een serie die steengoed begint goed afsluiten is heel moeilijk.
Ik wil met dat laatste niet zeggen dat ik teleurgesteld ben met het einde, alleen dat je op de een of andere manier een soort epische hoogte verwacht na zo’n begin… en dat was er wat minder, het bleef op hetzelfde – hoge! – niveau.
VERDER: WISSELENDE ERVARINGEN
Ik las 2 boeken waarvan ik niet goed wist wat ik ermee aan moest.
- Drakendal van Kristien Dieltens – jeugdboek: intrigerend begin, bij het einde had ik het gevoel dat ik een stukje van de puzzel miste. Enig gegoogle later blijkt het verhaal geschreven als bemoediging voor een kind dat vecht tegen kanker. Een prachtig initiatief, maar een moeilijk op zichzelf te beoordelen boek.
- The Signature of All Things van Elizabeth Gilbert – een boek dat wat mij betreft totaal niet waarmaakt wat de achterflaptekst belooft, namelijk: een inspirerend verhaal over een vrouw die in de 19de eeuw haar mannetje staat en carrière maakt als botaniste… en op een gegeven een man ontmoette die ook haar blik verruimde voor het spirituele in het leven. Wat ik kreeg was een prachtig geschreven maar ongelooflijk naar beneden trekkend verhaal.
Dat laatste boek viel wat beter op zijn plaats met een andere leeservaring:
- Eat, Pray, Love, ook van Elizabeth Gilbert. Ik zag eerder al de film, en besloot nu ook het boek te lezen. Alweer een boek dat ik lang ontliep omdat het zo gehypet werd, en dat me veel beter beviel dan ik had gedacht. De film behandelt het concept depressie ook wel, maar legt de nadruk op de triomf. In dit boek las ik meer terug hoe zwaar de worsteling eigenlijk was/is. The Signature of All Things lijkt een soort antithese voor dit boek: wat als het echt nooit beter wordt? Kun je dan nog doorgaan met leven? Het antwoord is ja, maar dat ja klinkt heel zwaar.
Daarnaast las ik nog:
- Raven 2 (Slaves #3) van Miriam Borgermans – dystopian YA: een echte pageturner van eigen bodem, die ik heel moeilijk kon wegleggen – 4*
- Café Zon en Zee van Jenny Colgan – feelgood: luchtig tussendoortje – 3,5*
- Dante (Slaves #2) van Miriam Borgermans – dystopian YA: de reeks blijft spannend! – 4,5*
- Een bijna definitieve lijst van nachtmerries – contemporary YA: mwah… Als ik contemporary lees wil ik niet ineens overvallen worden door paranormale elementen die er gewoon niet geloofwaardig bij passen – 2,5*
- Tegenstroom (Eilandserie #4) van Jackie Van Laren – feelgood: de reeks wordt met het deel beter, en ik geloof dat ik eindelijk aan de sterke Noordnederlandse stem van de schrijfster gewend ben geraakt – 4*
- Geachte Mr Knightley van Katherine Reay – feelgood: pakte ik op ondanks het feit dat ik me een review meende te herinneren waarin dit boek compleet de grond werd ingeboord. Achteraf zie ik vooral positieve reviews, en daar kan ik me ook helemaal bij aansluiten! – dikke 4*
- Val en Verlossing (De Grisha #3) van Leigh Bardugo – YA fantasy: deel 1 vond ik moeilijk om in te komen, deel 2 was beter, en bij deel 3 zat ik er eigenlijk pas goed in. Ik wilde deze schrijfster verder eigenlijk maar gaan vermijden, maar nu ben ik toch benieuwd naar haar andere werk – 3,5 *
- Amazonia deel 1 en 2 van Leo & Rodolphe – SF stripverhaal: wat kan ik zeggen? Leo kan het gewoon niet verkeerd doen voor mij – 4,5*
- Zwaard van Glas (Rode Koningin #2): vond ik deel 1 nog erg leuk, en ergens romantisch (en niet per se op liefdesvlak, meer op gebied van de kleurrijke elementen), deel 2 was een dikke tegenvaller. Ik kwam er maar niet in, en ik heb me door 250 bladzijden geworsteld in de hoop dat het nog beter zou worden met een twist op het einde… niet echt. En zeggen dat ik me kennelijk zo op dit boek verheugde dat ik het per ongeluk uit niet één maar twee bibliotheken ontleende – oeps – 2,5*
… EN DE REST
GROENE VINGERS
Laat nooit iemand je wijsmaken dat boekenwurmen met een berg (niet ‘te veel’ – nooit te veel) fantasie geen nuttige ideeën hebben. Dankzij het commentaar van precies zo iemand (ja, ik bedoel jou, Tau), kwam ik erachter dat mijn orchidee niet moeilijk en gemeen deed maar gewoon zwanger was. Een verpotting voor haar zwangere zelf later, voilà: een mooie tak met knoppen!
Op mijn balkon doet de lente intussen volmondig haar intrede, met de eerste narcissen die blijgemoed de kop opsteken:
TEA TIME
Ik zit in een thee-sleur. (Oftewel: mijn leuke theetjes zijn op, en ik moet nodig opnieuw op strooptocht in Nederland.) Tot ontzetting van mijn man heb ik dus maar zijn Earl Grey-voorraad aangevallen, op zoek naar De Juiste Smaak Voor Dit Moment.
(… and read. Dat ontbreekt nog op die cover. Natuurlijk, het is een boek, dus de implicatie spreekt voor zich.)
Vraag van de maand: ben jij erg vergevingsgezind als een boek anders is dan de cover belooft? Ik ben daar onder normale omstandigheden heel verdraagzaam in. Echt! Zolang het maar een leuke verrassing is. Meer vraag ik niet.
Februari 2019: schrijven, lezen en de rest
Deze maand: een Krakenvorstin, tentoonstelling op stapel, elke twee dagen een boek, stripverhalen-extravaganza en een vollopende kalender. SCHRIJVEN… Een schrijversbestaan brengt ook heel wat dingen met zich mee die niet direct te maken hebben met imaginaire werelden en levens op papier zetten. Sommige daarvan […]
Januari 2019: lezen, schrijven en de rest
Deze maand: schrijfwinterslaap, nieuwe reading challenges, een geslaagde boekentip en een mogelijk zwangere orchidee.
SCHRIJVEN…
Tja, ik kan kort zijn: in januari was ik kennelijk nog in schrijfwinterslaap. Behalve natuurlijk waar het blogposts betrof, want ik heb me ontzettend vermaakt met overzichtjes van mijn 2018 in boeken te maken, zowel op leesgebied als op schrijfvlak.
Wel had ik al lezende een hernieuwd besef dat óók met schrijven te maken heeft… maar dat werd zo’n betoog dat ik er binnenkort een volgende post aan wijd. Mocht je nieuwsgierig zijn: verderop wordt al een tipje van de sluier opgelicht.
… LEZEN…
In de eerste maand van het jaar las ik 8 boeken. En er zaten meteen al een paar bij waar ik enorm van genoten heb!
READING CHALLENGE
Eerst de cijfertjes maar eens…
Ik heb voor 2019 mijn voorgenomen aantal op 110 boeken gezet, oftewel een gemiddelde van 9 boeken per maand. Ik loop dus een beetje achter, maar – het voordeel van dit schromelijk late overzicht – ik weet nu al dat ik dat in februari ruimschoots zal goedmaken.
HEBBAN THEMA JANUARI: BOEKENTIP
Verder had ik me voorgenomen om mee te proberen lezen met de Hebban-thema’s. Voor januari was dat: ‘Lees een boek dat je persoonlijk wordt getipt door de Hebban Boekentipper’.
Ik was wel nieuwsgierig wat ik als tip zou krijgen op basis van mijn voorkeuren ((urban) fantasy, YA, eigenzinnige heldinnen, actie met een vleugje romantiek en zeker ook humor) en al gelezen boeken.
Van Kimberly van de Young Adult Crew kreeg ik al snel twee tips. Ten eerste de Onsterfelijke liefde-serie van Cate Tiernan – die kende ik al (maar moet ik duidelijk nog aan mijn plankjes toevoegen) én vond ik goed. Dat gaf me wel vertrouwen in tip nummer twee: Soulless van Gail Carriger.
Grappig genoeg las ik een paar dagen later een post met toppers uit 2018 op één mijn favoriete boekenblogs… en jawel: daar stond Soulless met een glanzende vijf sterren tussen. Elke laatste aarzeling was voorbij, en het boek belandde in mijn winkelmandje. Ik heb het net op de overgang van januari en februari uitgelezen, dus mijn innerlijke miss Afvink is héél blij… en het was nog een schot in de roos ook.
Ik kan de Boekentipper dus van harte aanraden!
SCIFI & FANTASY READING CHALLENGE: MEELEESCLUB
Ik kon ook al één categorie afvinken van de 14 die de SciFi & Fantasy Club op Hebban op ons afvuurde voor 2019.
lees een boek uit een (klassieker) meeleesclub – check!
Deze maand las ik immers mee met de Klassieker meeleesclub van Good Omens van Terry Pratchett en Neil Gaiman.
LEES-HOOGTEPUNT: ‘SOULLESS’
First, she has no soul. Second, she’s a spinster whose father is both Italian and dead. Third, she was rudely attacked by a vampire, breaking all standards of social etiquette.
Where to go from there? From bad to worse apparently, for Alexia accidentally kills the vampire–and then the appalling Lord Maccon (loud, messy, gorgeous, and werewolf) is sent by Queen Victoria to investigate.
With unexpected vampires appearing and expected vampires disappearing, everyone seems to believe Alexia responsible. Can she figure out what is actually happening to London’s high society? Will her soulless ability to negate supernatural powers prove useful or just plain embarrassing? Finally, who is the real enemy, and do they have treacle tart?
Laat ik eerlijk zijn: ik moest er heel even inkomen. (En dat is meteen de titel van mijn volgende blogpost. Tipje: opgelicht.)
Vlak voor dit boek had ik een van de Cottage Tale Mysteries van Susan Wittig Albert gelezen, waarin Beatrix Potter als amateurdetective de hoofdrol speelt. Zowel de vertelstijl als het hoofdpersonage zijn heel charmant, delicaat en met negentiende-eeuwse terughoudendheid geschreven.
Soulless speelt zich af in een enigszins vergelijkbare wereld (zij het met wat steampunk-aspecten) waardoor ik aanvankelijk een vals gevoel van vertrouwdheid had. En prompt door miss Tarabotti met een parasol op mijn hoofd gemept werd.
Het hoofdpersonage neemt namelijk geen blad voor de mond, heeft haar ‘oude vrijster’-status (op haar vijfentwintigste) min of meer omarmd – die geeft haar een vrijbrief om bepaalde beperkingen lekker te doorbreken – maar, heel menselijk, verlangt toch ook soms wel eens dat het anders was. Ze interesseert zich voor wetenschap, is intelligent, maar haar temperament zit haar wel eens in de weg.
Ook het verhaal vliegt meteen uit de startblokken. Al in het eerste hoofdstuk moet miss Tarabotti haar thee en gebakje laten staan om een vampier die haar overvalt te spietsen. Al ging dat per ongeluk, ze blijft er bewonderenswaardig kalm onder.
Tja. Voor je het weet ben je verknocht aan Alexia, zit je te gniffelen als ze weer iets onmogelijks uithaalt tot grote wanhoop van de weerwolf die belast is met het onderzoek naar de onbekende vampier, duim je dat ze elkaar in de armen zullen vallen, en puzzel je net zo hard mee over wat er in vredesnaam aan de gang is – iets dat je net op tijd beseft om ‘neeee!’ je adem te kunnen inhouden als alles helemaal mis dreigt te gaan.
Deel twee van The Parasol Protectorate dreigt zeer binnenkort in mijn winkelmandje te springen.
LEES-HOOGTEPUNT: ‘GHOST TALKERS’
Vorige maand had ik het al over dit boek, ik vond het namelijk in december onder de kerstboom! Dit was een boek van mijn verheug-lijstje – een stapel boeken waar ik bijzonder naar uitkijk, en waar ik mezelf af en toe een snoepje van gun.
Nog even de korte samenvatting:
Ginger is a medium for the Spirit Corps, a special Spiritualist force. Each soldier heading for the front is conditioned to report to the mediums of the Spirit Corps when they die so the Corps can pass instant information about troop movements to military intelligence.
Ginger and her fellow mediums contribute a great deal to the war efforts, so long as they pass the information through appropriate channels. While Ben is away at the front, Ginger discovers the presence of a traitor. Without the presence of her fiance to validate her findings, the top brass thinks she’s just imagining things.
Aangezien dit boek opduikt tussen mijn toppers is het wel duidelijk dat mijn verdict positief is. Ik heb enorm van dit boek genoten. En dat terwijl ik een zakdoek bij de hand nodig had voor het einde en ik niet, ik herhaal: niét van trieste eindes houd! Maar soms heb je zo’n einde met enerzijds droefenis, en anderzijds een hoop vastberadenheid, dankbaarheid en slagkracht. Als een schrijver daarin slaagt, dan ben ik bereid een traantje weg te pinken.
De interacties met de geesten waren wat mij betreft heel geloofwaardig neergezet. Sommige stukjes waren hartverscheurend in hun eenvoud. Als een soldaat van amper achttien zijn laatste boodschap voor zijn familie doorgeeft en zich verontschuldigt omdat hij niet méér nuttige informatie heeft, dan moet je wel van steen zijn om niet geraakt te worden.
Hoofdpersonage Ginger vond ik heel sympathiek. Ze is geen wonderwoman, maar ze weet wel van aanpakken. Hoewel ze Amerikaanse is, vond ik dat ze een soort kalme ‘vastberadenheid onder alle omstandigheden’ tentoonspreidde die ik associeer met Brits.
Als je ook nog het nawoord leest, dan besef je dat de vooringenomen reacties van mannelijke bevelhebbers op het vooral vrouwelijke korps mediums helaas absoluut geen fictieve overdrijving is. Noch de dapperheid van vrouwen, trouwens, die doortastend tóch hun steentje bijdroegen, zelfs op het slagveld, als dokter, chauffeur, … ook al is daar in veel geschiedenisboeken niets over te lezen.
LEES-HOOGTEPUNT: ‘DRAKENDAL’
Fee is dol op magie, en eindelijk is haar grootvader begonnen met haar magisch onderricht. Maar dan overlijdt hij plotseling. Fee erft zijn bibliotheek met 499 magische boeken, die haar vader meteen verpatst aan een Diberi, een boekverbrander. Fee moet alles op alles zetten om de boeken te redden. Met hulp van nieuw verworven vrienden en de troeven die haar grootvader in het geheim heeft nagelaten, reist Fee naar de bovenwereld. Maar om bij de Diberi te komen, moet ze eerst langs een gevaarlijke draak…
Het is heel, heel leuk om een lezende vriendin te hebben die met graagte een boek aan je uitleent, én die zo ongeveer dezelfde smaak heeft. Ik zou Drakendal niet zo snel zelf opgepakt hebben. Middle grade boeken trekken mij niet zo vanzelf aan. Toch geniet ik er bij tijd en wijle reusachtig van, dat besefte ik een tijdje terug ook al met Het meisje dat de maan dronk.
Een boek met een mooie cover, dat ik precies omwille van die cover uit mezelf compleet links zou laten liggen. Ik had er de associatie van een enorm cliché-verhaal bij, en had op de een of andere manier ook nog eens het idee dat het nogal somber zou zijn. Niets bleek minder waar, want voor ik twee bladzijden ver was, zat ik al hardop te lachen om een hilarische en scherpe beschrijving.
Ik bleef de bladzijden maar omslaan en omslaan, en heb deel 1 net niet in één avond uitgelezen. De personages zijn divers, op hun eigen manier allemaal inleefbaar, en net als je denkt dat je weet waar het verhaal heengaat, slaat het een hoek om en sta je op een plek die je totaal niet had verwacht.
Dit boek herinnerde me er trouwens aan dat ik op een gegeven moment de Harry Potter-serie een keer wil herlezen. Sommige van de leukste mensen in mijn leven zijn rasechte Potterheads, en ik voel me langzamerhand buitengesloten (nu ja – niet echt, want die Potterheads zijn ook nog eens zo’n lieve mensen dat ze me dat gevoel niet geven).
MWA: ‘ASH PRINCESS’
Prinses.
Gevangene.
Wees.
Rebel.
Ze hebben alles van me afgepakt. Mijn moeder. Mijn naam. Mijn kroon.
Sinds de belegering woon ik als een gijzelaar in het paleis waar nu de Kaiser de dienst uitmaakt. Ik ben niets meer dan zijn marionet, zijn asprinses. Maar de tijd van bang zijn is voorbij. Want ik ben Theodosia, koningin van Astrea. Ik zal mijn rechtmatige plaats weer innemen en mijn volk redden, tegen elke prijs.
Dit boek had ik al een paar keer beetgepakt en weer teruggezet… maar toen bleef ik het her en der maar tegenkomen, dus uiteindelijk gaf ik het toch maar een kans.
Soms heb je zo’n boek waar het idee erachter leuker is dan wat het uiteindelijk geworden is. Er zaten een paar sterke elementen in – zoals bijvoorbeeld de kroon van as die het hoofdpersonage gedwongen moet dragen, en haar conflicterende loyaliteiten. Als je in een positie van krijgsgevangene/gijzelaar vrienden maakt onder de bezetters… zijn dat dan echte vrienden? Of niet?
Maar helaas bleef ik achter met één geërgerd gevoel: waarom gedragen ze zich in vredesnaam allemaal als grillige en irrationele tieners?
En dat vind ik eigenlijk niet helemaal eerlijk van mezelf, aangezien dit boek rond tieners draait… en ik net vaak over andere boeken denk: ‘Wow, moet zij iemand van vijftien voorstellen? Zo volwassen was ik op mijn vijfentwintigste nog niet eens.’ Maar als het verhaal iemand nu eens de ene en dan weer de andere beweegreden voor dezelfde daden toewijst, of als mensen zonder evolutie aan elkaar gehecht raken… dan wordt het te onlogisch om mij goed te kunnen inleven.
… EN DE REST
GROENE VINGERS
Oh ja. Mevrouw orchidee.
Iemand reageerde op mijn verzuchtingen in een vorige post met – misschien is ze wel zwanger?
Men zegt wel eens dat je moet oppassen met antropomorfismen (menselijke eigenschappen toedichten aan niet-menselijke wezens of dingen). Ik doe dat eerlijk gezegd heel vaak. En weet je? Het is nog nuttig ook.
In dit geval bekeek ik mijn orchidee met een net iets andere blik, en dacht ineens: oh, verdraaid. Ze ziet er inderdaad een beetje zwanger uit – ze puilt gewoon uit haar pot! Dus ziehier: een pas verpotte orchidee (die binnenkort natúúrlijk ook een mooie nieuwe buitenpot krijgt in plaats van dit scharminkelige plastic bakje) die zich eindelijk gehoord voelde.
