Maart 2019: lezen, schrijven en de rest

Deze maand: Ravenjongens en een kraaienmeisje, fantasy-festivals: start!, en een orchidee die zich eindelijk begrepen lijkt te voelen.

 

SCHRIJVEN…

FANTASY & YA-FESTIVAL

Helemaal op het einde van deze maand was ik te gast in Standaard Boekhandel Maldegem, op het Fantasy- en YA-festival. Ik gaf er een lezing over fantasy, met onder meer een geschiedenis van de fantasy-lectuur, die veel verder teruggaat dan je misschien denkt, en kwesties als: ‘Zijn fantasy-auteurs luie donders die alles met magie aan elkaar plakken?’ (Spoiler: nee dus.)

Daarnaast mocht ik de nodige Overstekers signeren. Altijd weer een leuk en grappig idee dat die plekjes krijgen in boekenkasten die ik totaal niet ken.

Natuurlijk ging ik ook niet naar huis zonder nieuw boek (een kleintje maar en ik bedoel het niet eens ironisch!) te hebben gescoord, want het is nu eenmaal heel, heel moeilijk om dat niet te doen als je aan één tafel zit met een groepje fantasy-auteurs en hun werk:

 

‘ÉCHT SCHRIJVEN’

Tussen het werken aan Overstekers 3 door is er stilletjes een heel ander project op gang gekomen. Ik ga daar – heel gemeen – nog niet veel over vertellen, want ik moet zelf nog een beetje voelen welke kant het opgaat. Tipje van de sluier: het heeft te maken met sprookjes en met 19^de-eeuwse sferen.

 

REMINDER VOOR APRIL

April wordt een bezige maand! Je vindt me:

Zondag 14 april op Elfia Haarzuilens, op stand 157, op de Elfia Square (nummer 11 op de kaart)

Zondag 28 april in Galerij Hof Ter Peene voor de vernissage van ‘Schilderijen & Literatuur’ (iedereen van harte welkom vanaf 14u30!)

In de agenda vind je meer informatie over waar precies, hoe laat, enz.

 

… LEZEN…

Maart was een goede leesmaand: 16 boeken en 2 stripverhalen.

Dat betekent dat mijn inschatting van wat ik dit jaar zou lezen nog steeds wel aardig klopt… daarnaast kon ik ook twee leeschallenges afvinken.

 

HEBBAN THEMA MAART: PRIJSWINNEND BOEK

Voor maart was het thema: ‘Lees een prijswinnend boek’.

Als er nu één thema is dat me lastig leek, dan was dit het wel. Ik word van nature eerder afgeschrikt door bekroningen en al te veel gedoe rond een boek. Gelukkig waren er wat lijstjes met suggesties en trof ik daarop een boek dat ik al een tijdje wilde lezen: Nimmernacht van Jay Kristoff, dat vorig jaar werd bekroond met een Hebban Award.

Nimmernacht is het eerste deel van Jay Kristoffs trilogie over Mia Corvere, een van de dodelijkste leerlingen op een school voor huurmoordenaars. Ze is voorbestemd om koninkrijken te vernietigen, en toch is Mia Corvere nog maar tien jaar oud als ze noodgedwongen, na het verlies van haar familie, haar eerste les in de dood krijgt. Zes jaar later zet het kind dat is opgegroeid in de schaduwen haar eerste stappen in de buitenwereld om een belofte waar te maken – de belofte die ze zichzelf deed op de dag dat ze alles verloor. Maar Mia’s vijanden zijn machtige figuren, en de kans dat ze bij hen in de buurt kan komen is erg klein. Dus als ze wraak wil nemen, moet Mia zelf een wapen worden dat haar gelijke niet kent. Ze moet zichzelf bewijzen tussen de dodelijkste jongens en meisjes van haar opleiding aan de Rode Kerk. Een school waar moordenaars, leugenaars en demonen de dienst uitmaken, en zelfs de leraren het op je voorzien hebben. Gelukkig is Mia niet zomaar een student. De schaduwen houden van haar… en ze nemen al haar angsten weg.

In het begin had ik een beetje moeite met het boek. De voetnoten doorspekt met sarcastische humor waar ik me júist zo op had verheugd, vond ik in het begin erg afleidend. Het was alsof ik heen en weer sprong tussen een boek van Patrick Rothfuss en een boek van Terry Pratchett. Ik las in sommige reviews dat andere lezers hetzelfde probleem hadden, en de voetnoten dan maar oversloegen. Aangezien Rothfuss én Pratchett tot mijn favoriete schrijvers behoorden, was dat voor mij geen optie: ik wilde niet de helft van het moois missen. Al met al betwijfelde ik de eerste honderd bladzijden ten zeerste of ik dit boek meer dan 3 sterren zou geven…

En toen maakte ik ineens de klik. Ik weet niet eens precies hoe het gebeurde, maar ik werd meegetrokken in het geheel, in de dilemma’s van Mia Corvere, in de wereld met Romeinse sfeer, en de kronkelingen en onthullingen van het verhaal… tegen het einde had ik met plezier meer dan 5 sterren uitgedeeld als dat kon.

 

SCIFI & FANTASY READING CHALLENGE: EEN FAVORIET VAN DE HEBBAN CLUB

Behalve de maandthema’s zijn er ook nog de 14 categorieën van de SciFi & Fantasy Club op Hebban. En met Nimmernacht kan ik er daar eigenlijk ook een van afstrepen:

10. lees een favoriet van één van de clubleden – check!

Zowel Demi Schoonenberg als Yvette Stevens heeft Nimmernacht daar immers tussenstaan. Het ‘probleem’: ik kwam in die lijstjes met favorieten ook weer een en ander tegen dat er heel lezenswaard uitzag.

 

LEES-HOOGTEPUNT: THE RAVEN CYCLE

Het was al een hele tijd geleden dat ik deel 1 van deze reeks las. Aanvankelijk was ik een beetje huiverig toen ik het boek oppakte, want het klonk nogal duister en ik ben een watje als het aankomt op geestenverhalen – ik kan het me ‘s nachts allemaal veel te levendig voorstellen.

Blue Sargent komt uit een spirituele familie. Haar moeder is helderziende en kan de zielen zien van hen die gaan sterven. Blue heeft ze zelf nog nooit gezien, maar daar komt verandering in wanneer een jongen haar op een dag aanspreekt. Zijn naam is Gansey. Hij blijkt een rijke student op de lokale privéschool Aglionby te zijn. De jongens van Aglionby staan bekend als de Ravenjongens en betekenen niets dan problemen. Zolang ze zich kan herinneren heeft de spirituele familie van Blue haar verteld dat zij haar ware liefde zal vermoorden. Ze had nooit voorzien dat dit een probleem zou worden. Maar nu haar leven verweven raakt met de sinistere wereld van de Ravenjongens, is ze daar niet zo zeker meer van…

Ik liet me echter, zoals wel vaker, overhalen door de naam van de schrijfster: Maggie Stiefvater kan geweldig goed sfeer scheppen, en The Scorpio Races van haar hand is één van mijn favoriete YA-boeken. En dus wist ik dat ze weet hoe ze bovennatuurlijke dingen met spanning kan beschrijven – zeker: met enge momenten, maar vooral met heel veel inlevingsvermogen en inleefbaarheid en bijzondere karakters.

Deel 1 trok me helemaal mee, en voor deel 2 was dat niet anders… en toen was het wachten tot deel 3 vertaald werd, maar dat gebeurde helaas nooit. Ik besloot uiteindelijk de laatste twee delen in het Engels te lezen, zodat ik deze serie eindelijk kon afronden. Om weer helemaal ‘mee’ te zijn, las ik de eerste twee delen opnieuw. Daaruit kon ik drie conclusies trekken:

• de sfeer en personages waren even beklijvend als ik me herinnerde;
• de vertaalster – Lia Belt – heeft ontzettend goed werk geleverd, en dat mag ook wel eens gezegd worden tussen al het geklaag over vertalingen die er net naast zitten door. De sfeer sloot namelijk perfect aan, ik kon heel vlot van deel 2 in het Nederlands in deel 3 in het Engels stappen;
• een serie die steengoed begint goed afsluiten is heel moeilijk.

Ik wil met dat laatste niet zeggen dat ik teleurgesteld ben met het einde, alleen dat je op de een of andere manier een soort epische hoogte verwacht na zo’n begin… en dat was er wat minder, het bleef op hetzelfde – hoge! – niveau.

VERDER: WISSELENDE ERVARINGEN

Ik las 2 boeken waarvan ik niet goed wist wat ik ermee aan moest.

• Drakendal van Kristien Dieltens – jeugdboek: intrigerend begin, bij het einde had ik het gevoel dat ik een stukje van de puzzel miste. Enig gegoogle later blijkt het verhaal geschreven als bemoediging voor een kind dat vecht tegen kanker. Een prachtig initiatief, maar een moeilijk op zichzelf te beoordelen boek.
• The Signature of All Things van Elizabeth Gilbert – een boek dat wat mij betreft totaal niet waarmaakt wat de achterflaptekst belooft, namelijk: een inspirerend verhaal over een vrouw die in de 19^de eeuw haar mannetje staat en carrière maakt als botaniste… en op een gegeven een man ontmoette die ook haar blik verruimde voor het spirituele in het leven. Wat ik kreeg was een prachtig geschreven maar ongelooflijk naar beneden trekkend verhaal.

Dat laatste boek viel wat beter op zijn plaats met een andere leeservaring:

• Eat, Pray, Love, ook van Elizabeth Gilbert. Ik zag eerder al de film, en besloot nu ook het boek te lezen. Alweer een boek dat ik lang ontliep omdat het zo gehypet werd, en dat me veel beter beviel dan ik had gedacht. De film behandelt het concept depressie ook wel, maar legt de nadruk op de triomf. In dit boek las ik meer terug hoe zwaar de worsteling eigenlijk was/is. The Signature of All Things lijkt een soort antithese voor dit boek: wat als het echt nooit beter wordt? Kun je dan nog doorgaan met leven? Het antwoord is ja, maar dat ja klinkt heel zwaar.

Daarnaast las ik nog:

• Raven 2 (Slaves #3) van Miriam Borgermans – dystopian YA: een echte pageturner van eigen bodem, die ik heel moeilijk kon wegleggen – 4*
• Café Zon en Zee van Jenny Colgan – feelgood: luchtig tussendoortje – 3,5*
• Dante (Slaves #2) van Miriam Borgermans – dystopian YA: de reeks blijft spannend! – 4,5*
• Een bijna definitieve lijst van nachtmerries – contemporary YA: mwah… Als ik contemporary lees wil ik niet ineens overvallen worden door paranormale elementen die er gewoon niet geloofwaardig bij passen – 2,5*
• Tegenstroom (Eilandserie #4) van Jackie Van Laren – feelgood: de reeks wordt met het deel beter, en ik geloof dat ik eindelijk aan de sterke Noordnederlandse stem van de schrijfster gewend ben geraakt – 4*
• Geachte Mr Knightley van Katherine Reay – feelgood: pakte ik op ondanks het feit dat ik me een review meende te herinneren waarin dit boek compleet de grond werd ingeboord. Achteraf zie ik vooral positieve reviews, en daar kan ik me ook helemaal bij aansluiten! – dikke 4*

• Val en Verlossing (De Grisha #3) van Leigh Bardugo – YA fantasy: deel 1 vond ik moeilijk om in te komen, deel 2 was beter, en bij deel 3 zat ik er eigenlijk pas goed in. Ik wilde deze schrijfster verder eigenlijk maar gaan vermijden, maar nu ben ik toch benieuwd naar haar andere werk – 3,5 *
• Amazonia deel 1 en 2 van Leo & Rodolphe – SF stripverhaal: wat kan ik zeggen? Leo kan het gewoon niet verkeerd doen voor mij – 4,5*
• Zwaard van Glas (Rode Koningin #2): vond ik deel 1 nog erg leuk, en ergens romantisch (en niet per se op liefdesvlak, meer op gebied van de kleurrijke elementen), deel 2 was een dikke tegenvaller. Ik kwam er maar niet in, en ik heb me door 250 bladzijden geworsteld in de hoop dat het nog beter zou worden met een twist op het einde… niet echt. En zeggen dat ik me kennelijk zo op dit boek verheugde dat ik het per ongeluk uit niet één maar twee bibliotheken ontleende – oeps – 2,5*

 

… EN DE REST

GROENE VINGERS

Laat nooit iemand je wijsmaken dat boekenwurmen met een berg (niet ‘te veel’ – nooit te veel) fantasie geen nuttige ideeën hebben. Dankzij het commentaar van precies zo iemand (ja, ik bedoel jou, Tau), kwam ik erachter dat mijn orchidee niet moeilijk en gemeen deed maar gewoon zwanger was. Een verpotting voor haar zwangere zelf later, voilà: een mooie tak met knoppen!

Op mijn balkon doet de lente intussen volmondig haar intrede, met de eerste narcissen die blijgemoed de kop opsteken:

TEA TIME

Ik zit in een thee-sleur. (Oftewel: mijn leuke theetjes zijn op, en ik moet nodig opnieuw op strooptocht in Nederland.) Tot ontzetting van mijn man heb ik dus maar zijn Earl Grey-voorraad aangevallen, op zoek naar De Juiste Smaak Voor Dit Moment.

(… and read. Dat ontbreekt nog op die cover. Natuurlijk, het is een boek, dus de implicatie spreekt voor zich.)

 

Vraag van de maand: ben jij erg vergevingsgezind als een boek anders is dan de cover belooft? Ik ben daar onder normale omstandigheden heel verdraagzaam in. Echt! Zolang het maar een leuke verrassing is. Meer vraag ik niet.