Blog

Januari 2019: lezen, schrijven en de rest

Deze maand: schrijfwinterslaap, nieuwe reading challenges, een geslaagde boekentip en een mogelijk zwangere orchidee. 

 

SCHRIJVEN…

Tja, ik kan kort zijn: in januari was ik kennelijk nog in schrijfwinterslaap. Behalve natuurlijk waar het blogposts betrof, want ik heb me ontzettend vermaakt met overzichtjes van mijn 2018 in boeken te maken, zowel op leesgebied als op schrijfvlak.

Wel had ik al lezende een hernieuwd besef dat óók met schrijven te maken heeft… maar dat werd zo’n betoog dat ik er binnenkort een volgende post aan wijd. Mocht je nieuwsgierig zijn: verderop wordt al een tipje van de sluier opgelicht.

 

… LEZEN…

In de eerste maand van het jaar las ik 8 boeken. En er zaten meteen al een paar bij waar ik enorm van genoten heb!

 

READING CHALLENGE

Eerst de cijfertjes maar eens…

Ik heb voor 2019 mijn voorgenomen aantal op 110 boeken gezet, oftewel een gemiddelde van 9 boeken per maand. Ik loop dus een beetje achter, maar – het voordeel van dit schromelijk late overzicht – ik weet nu al dat ik dat in februari ruimschoots zal goedmaken.

 

HEBBAN THEMA JANUARI: BOEKENTIP

Verder had ik me voorgenomen om mee te proberen lezen met de Hebban-thema’s. Voor januari was dat: ‘Lees een boek dat je persoonlijk wordt getipt door de Hebban Boekentipper’.

Ik was wel nieuwsgierig wat ik als tip zou krijgen op basis van mijn voorkeuren ((urban) fantasy, YA, eigenzinnige heldinnen, actie met een vleugje romantiek en zeker ook humor) en al gelezen boeken.

Van Kimberly van de Young Adult Crew kreeg ik al snel twee tips. Ten eerste de Onsterfelijke liefde-serie van Cate Tiernan – die kende ik al (maar moet ik duidelijk nog aan mijn plankjes toevoegen) én vond ik goed. Dat gaf me wel vertrouwen in tip nummer twee: Soulless van Gail Carriger.

Grappig genoeg las ik een paar dagen later een post met toppers uit 2018 op één mijn favoriete boekenblogs… en jawel: daar stond Soulless met een glanzende vijf sterren tussen. Elke laatste aarzeling was voorbij, en het boek belandde in mijn winkelmandje. Ik heb het net op de overgang van januari en februari uitgelezen, dus mijn innerlijke miss Afvink is héél blij… en het was nog een schot in de roos ook.

Ik kan de Boekentipper dus van harte aanraden!

 

SCIFI & FANTASY READING CHALLENGE: MEELEESCLUB

Ik kon ook al één categorie afvinken van de 14 die de SciFi & Fantasy Club op Hebban op ons afvuurde voor 2019.

lees een boek uit een (klassieker) meeleesclub – check!

Deze maand las ik immers mee met de Klassieker meeleesclub van Good Omens van Terry Pratchett en Neil Gaiman.

 

 

LEES-HOOGTEPUNT: ‘SOULLESS’

First, she has no soul. Second, she’s a spinster whose father is both Italian and dead. Third, she was rudely attacked by a vampire, breaking all standards of social etiquette.

Where to go from there? From bad to worse apparently, for Alexia accidentally kills the vampire–and then the appalling Lord Maccon (loud, messy, gorgeous, and werewolf) is sent by Queen Victoria to investigate.

With unexpected vampires appearing and expected vampires disappearing, everyone seems to believe Alexia responsible. Can she figure out what is actually happening to London’s high society? Will her soulless ability to negate supernatural powers prove useful or just plain embarrassing? Finally, who is the real enemy, and do they have treacle tart?

Laat ik eerlijk zijn: ik moest er heel even inkomen. (En dat is meteen de titel van mijn volgende blogpost. Tipje: opgelicht.)

Vlak voor dit boek had ik een van de Cottage Tale Mysteries van Susan Wittig Albert gelezen, waarin Beatrix Potter als amateurdetective de hoofdrol speelt. Zowel de vertelstijl als het hoofdpersonage zijn heel charmant, delicaat en met negentiende-eeuwse terughoudendheid geschreven.

Soulless speelt zich af in een enigszins vergelijkbare wereld (zij het met wat steampunk-aspecten) waardoor ik aanvankelijk een vals gevoel van vertrouwdheid had. En prompt door miss Tarabotti met een parasol op mijn hoofd gemept werd.

Het hoofdpersonage neemt namelijk geen blad voor de mond, heeft haar ‘oude vrijster’-status (op haar vijfentwintigste) min of meer omarmd – die geeft haar een vrijbrief om bepaalde beperkingen lekker te doorbreken – maar, heel menselijk, verlangt toch ook soms wel eens dat het anders was. Ze interesseert zich voor wetenschap, is intelligent, maar haar temperament zit haar wel eens in de weg.

Ook het verhaal vliegt meteen uit de startblokken. Al in het eerste hoofdstuk moet miss Tarabotti haar thee en gebakje laten staan om een vampier die haar overvalt te spietsen. Al ging dat per ongeluk, ze blijft er bewonderenswaardig kalm onder.

Tja. Voor je het weet ben je verknocht aan Alexia, zit je te gniffelen als ze weer iets onmogelijks uithaalt tot grote wanhoop van de weerwolf die belast is met het onderzoek naar de onbekende vampier, duim je dat ze elkaar in de armen zullen vallen, en puzzel je net zo hard mee over wat er in vredesnaam aan de gang is – iets dat je net op tijd beseft om ‘neeee!’ je adem te kunnen inhouden als alles helemaal mis dreigt te gaan.

Deel twee van The Parasol Protectorate dreigt zeer binnenkort in mijn winkelmandje te springen.

 

LEES-HOOGTEPUNT: ‘GHOST TALKERS’

Vorige maand had ik het al over dit boek, ik vond het namelijk in december onder de kerstboom! Dit was een boek van mijn verheug-lijstje – een stapel boeken waar ik bijzonder naar uitkijk, en waar ik mezelf af en toe een snoepje van gun.

Nog even de korte samenvatting:

Ginger is a medium for the Spirit Corps, a special Spiritualist force. Each soldier heading for the front is conditioned to report to the mediums of the Spirit Corps when they die so the Corps can pass instant information about troop movements to military intelligence.

Ginger and her fellow mediums contribute a great deal to the war efforts, so long as they pass the information through appropriate channels. While Ben is away at the front, Ginger discovers the presence of a traitor. Without the presence of her fiance to validate her findings, the top brass thinks she’s just imagining things.

Aangezien dit boek opduikt tussen mijn toppers is het wel duidelijk dat mijn verdict positief is. Ik heb enorm van dit boek genoten. En dat terwijl ik een zakdoek bij de hand nodig had voor het einde en ik niet, ik herhaal: niét van trieste eindes houd! Maar soms heb je zo’n einde met enerzijds droefenis, en anderzijds een hoop vastberadenheid, dankbaarheid en slagkracht. Als een schrijver daarin slaagt, dan ben ik bereid een traantje weg te pinken.

De interacties met de geesten waren wat mij betreft heel geloofwaardig neergezet. Sommige stukjes waren hartverscheurend in hun eenvoud. Als een soldaat van amper achttien zijn laatste boodschap voor zijn familie doorgeeft en zich verontschuldigt omdat hij niet méér nuttige informatie heeft, dan moet je wel van steen zijn om niet geraakt te worden.

Hoofdpersonage Ginger vond ik heel sympathiek. Ze is geen wonderwoman, maar ze weet wel van aanpakken. Hoewel ze Amerikaanse is, vond ik dat ze een soort kalme ‘vastberadenheid onder alle omstandigheden’ tentoonspreidde die ik associeer met Brits.

Als je ook nog het nawoord leest, dan besef je dat de vooringenomen reacties van mannelijke bevelhebbers op het vooral vrouwelijke korps mediums helaas absoluut geen fictieve overdrijving is. Noch de dapperheid van vrouwen, trouwens, die doortastend tóch hun steentje bijdroegen, zelfs op het slagveld, als dokter, chauffeur, … ook al is daar in veel geschiedenisboeken niets over te lezen.

 

LEES-HOOGTEPUNT: ‘DRAKENDAL’

Fee is dol op magie, en eindelijk is haar grootvader begonnen met haar magisch onderricht. Maar dan overlijdt hij plotseling. Fee erft zijn bibliotheek met 499 magische boeken, die haar vader meteen verpatst aan een Diberi, een boekverbrander. Fee moet alles op alles zetten om de boeken te redden. Met hulp van nieuw verworven vrienden en de troeven die haar grootvader in het geheim heeft nagelaten, reist Fee naar de bovenwereld. Maar om bij de Diberi te komen, moet ze eerst langs een gevaarlijke draak…

Het is heel, heel leuk om een lezende vriendin te hebben die met graagte een boek aan je uitleent, én die zo ongeveer dezelfde smaak heeft. Ik zou Drakendal niet zo snel zelf opgepakt hebben. Middle grade boeken trekken mij niet zo vanzelf aan. Toch geniet ik er bij tijd en wijle reusachtig van, dat besefte ik een tijdje terug ook al met Het meisje dat de maan dronk.

Een boek met een mooie cover, dat ik precies omwille van die cover uit mezelf compleet links zou laten liggen. Ik had er de associatie van een enorm cliché-verhaal bij, en had op de een of andere manier ook nog eens het idee dat het nogal somber zou zijn. Niets bleek minder waar, want voor ik twee bladzijden ver was, zat ik al hardop te lachen om een hilarische en scherpe beschrijving.

Ik bleef de bladzijden maar omslaan en omslaan, en heb deel 1 net niet in één avond uitgelezen. De personages zijn divers, op hun eigen manier allemaal inleefbaar, en net als je denkt dat je weet waar het verhaal heengaat, slaat het een hoek om en sta je op een plek die je totaal niet had verwacht.

Dit boek herinnerde me er trouwens aan dat ik op een gegeven moment de Harry Potter-serie een keer wil herlezen. Sommige van de leukste mensen in mijn leven zijn rasechte Potterheads, en ik voel me langzamerhand buitengesloten (nu ja – niet echt, want die Potterheads zijn ook nog eens zo’n lieve mensen dat ze me dat gevoel niet geven).

 

MWA: ‘ASH PRINCESS’

Prinses.

Gevangene.

Wees.

Rebel.

Ze hebben alles van me afgepakt. Mijn moeder. Mijn naam. Mijn kroon.

Sinds de belegering woon ik als een gijzelaar in het paleis waar nu de Kaiser de dienst uitmaakt. Ik ben niets meer dan zijn marionet, zijn asprinses. Maar de tijd van bang zijn is voorbij. Want ik ben Theodosia, koningin van Astrea. Ik zal mijn rechtmatige plaats weer innemen en mijn volk redden, tegen elke prijs.

Dit boek had ik al een paar keer beetgepakt en weer teruggezet… maar toen bleef ik het her en der maar tegenkomen, dus uiteindelijk gaf ik het toch maar een kans.

Soms heb je zo’n boek waar het idee erachter leuker is dan wat het uiteindelijk geworden is. Er zaten een paar sterke elementen in – zoals bijvoorbeeld de kroon van as die het hoofdpersonage gedwongen moet dragen, en haar conflicterende loyaliteiten. Als je in een positie van krijgsgevangene/gijzelaar vrienden maakt onder de bezetters… zijn dat dan echte vrienden? Of niet?

Maar helaas bleef ik achter met één geërgerd gevoel: waarom gedragen ze zich in vredesnaam allemaal als grillige en irrationele tieners?

En dat vind ik eigenlijk niet helemaal eerlijk van mezelf, aangezien dit boek rond tieners draait… en ik net vaak over andere boeken denk: ‘Wow, moet zij iemand van vijftien voorstellen? Zo volwassen was ik op mijn vijfentwintigste nog niet eens.’ Maar als het verhaal iemand nu eens de ene en dan weer de andere beweegreden voor dezelfde daden toewijst, of als mensen zonder evolutie aan elkaar gehecht raken… dan wordt het te onlogisch om mij goed te kunnen inleven.

 

… EN DE REST

GROENE VINGERS

Oh ja. Mevrouw orchidee.

Iemand reageerde op mijn verzuchtingen in een vorige post met – misschien is ze wel zwanger?

Men zegt wel eens dat je moet oppassen met antropomorfismen (menselijke eigenschappen toedichten aan niet-menselijke wezens of dingen). Ik doe dat eerlijk gezegd heel vaak. En weet je? Het is nog nuttig ook.

In dit geval bekeek ik mijn orchidee met een net iets andere blik, en dacht ineens: oh, verdraaid. Ze ziet er inderdaad een beetje zwanger uit – ze puilt gewoon uit haar pot! Dus ziehier: een pas verpotte orchidee (die binnenkort natúúrlijk ook een mooie nieuwe buitenpot krijgt in plaats van dit scharminkelige plastic bakje) die zich eindelijk gehoord voelde.

 

2 Comments

  • zwartraafje

    Wat een eer zeg om hier te lezen dat mijn blog één van je favorieten is. Ik ben vooral heel blij dat je net als ik van Soulless hebt genoten. Alexia is echt een leuk hoofdpersonage hé. Eigenlijk vind ik het altijd wel een beetje spannend wanneer mensen (mede) door mij een boek gaan lezen. Stel je voor dat ze het niet goed gaan vinden dan heb ik hen voor niets op kosten gejaagd. 🙂

    • Petra Doom

      Ja, dat ken ik, daarom ben ik ook altijd een beetje beschroomd… maar het is wél heel leuk als iemand het dan daadwerkelijk leuk vindt, en je je enthousiasme kan delen… Alexia is inderdaad een geweldig hoofdpersonage! Ik ben echt benieuwd wat ze in een volgend deel allemaal gaat uithalen. 😀

      Jouw blog is één van de weinige waarvan ik echt elk artikel lees, ook al vind ik niet elke keer tijd voor een reactie. Dus keep up the good work! 😉