December 2018: lezen, schrijven en de rest

Of eigenlijk: boeken cadeau krijgen, boeken cadeau doen, nog meer boeken krijgen, lezen, een e-reader, en de rest.

 

SCHRIJVEN…

December is een van de weinige maanden waarin ik niet aan schrijven ben toegekomen. Wat niet wil zeggen dat ik niet met mijn boeken ben bezig geweest, natuurlijk. Zo zat ik in december op de boekenmarkt in Kermt (al beweerde ik in mijn vorige blogpost opgewekt dat dat in november was, ahem), en mocht ik mooie Overstekers-kerstpakketjes maken die her en der onder de kerstboom zouden komen.

Al doende kreeg ik inspiratie voor een klein Overstekers-prequelverhaaltje in kerstsfeer. In 2019 zien jullie dat waarschijnlijk wel terug onder de virtuele kerstboom!

 

… LEZEN…

In mijn vorige blog had ik het al over de boekenswap waaraan ik meedeed, en waarin ik maar liefst twee boeken kreeg. Daar eindigde het niet, want onder de kerstboom en op mijn verjaardag kreeg ik ook nog wat leuks…

Gekregen: ‘Ghost Talkers’

Ghost Talkers van Mary Robinette Kowal had ik al een tijdje op het oog:

Ginger is a medium for the Spirit Corps, a special Spiritualist force. Each soldier heading for the front is conditioned to report to the mediums of the Spirit Corps when they die so the Corps can pass instant information about troop movements to military intelligence.

Ginger and her fellow mediums contribute a great deal to the war efforts, so long as they pass the information through appropriate channels. While Ben is away at the front, Ginger discovers the presence of a traitor. Without the presence of her fiance to validate her findings, the top brass thinks she’s just imagining things.

Van deze schrijfster heb ik de Glamourist­-serie gelezen, die ze zelf beschrijft als ‘Jane Austen with magic’. Geen groots, meeslepend verhaal, maar wel boeken waarbij je voelt hoe degelijk de schrijfster haar research heeft gedaan, en met mooie, fijne details. Ghost Talkers speelt zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ik ben geen fan van oorlogsverhalen, maar ik hou wel degelijk van geschiedenis, en ik vind het interessant om een tijdvak, ook al is het een alternatieve versie ervan, door een vrouwelijke bril te bekijken. Ook al is er al een flinke inhaalslag gemaakt wat dat betreft, de geschiedschrijving kan nog wel een extra dosis gebruiken.

Gekregen: ‘A darker shade of magic’

Verder kreeg ik de collector’s edition van A Darker Shade of Magic, één van mijn grote favorieten van de voorbije jaren:

Most people only know one London; but what if there were several? Kell is one of the last Travelers—magicians with a rare ability to travel between parallel Londons. There’s Grey London, dirty and crowded and without magic, home to the mad king George III. There’s Red London, where life and magic are revered. Then, White London, ruled by whoever has murdered their way to the throne. But once upon a time, there was Black London…

Gekregen: ‘The Long Earth’

The Long Earth, van Terry Pratchett (moet ik het er nog over hebben dat hij één van mijn schrijfhelden is? nee toch?) en Stephen Baxter:

Junior cop Sally Jansson is exploring the burned-out home of a reclusive scientist when she finds a curious gadget. It’s the prototype of an invention that will change the way humankind views the world. And that’s an understatement.

Ik ben heel benieuwd hoe ik deze samenwerking zal ervaren. Eerder las ik al (meer dan eens) Good Omens, dat Pratchett samen met Neil Gaiman schreef, maar daar straalde voor mij altijd zo’n Pratchett-vibe vanaf, dat het verschil met zijn andere werk amper merkbaar was. (Dat boek lees ik overigens in januari opnieuw, met de eerste meeleesclub van de SF & Fantasyclub op Hebban.)

Gekregen: ‘This savage song’

Ik heb zo genoten van de Shades of Magic-reeks dat ik natuurlijk heel benieuwd werd naar het andere werk van Victoria Schwab.

Kate Harker and August Flynn are the heirs to a divided city, a grisly metropolis where the violence has begun to create real and deadly monsters. All Kate wants is to be as ruthless as her father, who lets the monsters roam free and makes the inhabitants pay for his protection. August just wants to be human, as good-hearted as his own father-but his curse is to be what the humans fear. The thin truce that keeps the Harker and Flynn families at peace is crumbling, and an assassination attempt forces Kate and August into a tenuous alliance. But how long will they survive in a city where no one is safe and monsters are real… 

Schwab kan sfeer scheppen als de beste, en haar personages, met hun kwetsbaarheid en scherpe randjes, zoekend naar zichzelf en de grens van goed en kwaad hebben me tot nu toe altijd weten te raken. Ik kijk ernaar uit om te zien of dat in dit boek weer zo is.

Gekregen: strip en doe-boek

En tot slot: deel 5 van Antares, een SF-reeks die ik verzamel. Eigenlijk aarzel ik om het ‘strips’ te noemen, want dan krijgen mensen vaak zo’n Suske en Wiske-associatie, maar voor graphic novels zijn ze weer net niet chique en literair genoeg, denk ik.

Daarnaast kreeg ik ook een ‘doe-boek’: This is me. Ik zal de nodige schroom moeten overwinnen om echt te gaan tekenen en schrijven in een boek (daar had ik het bij te mooie cursusboeken tijdens mijn studie ook al moeilijk mee), maar de opdrachten zien er wel boeiend uit!

 

 

Eigenlijk wilde ik in deze blogpost ook nog even terugblikken op mijn favorieten van 2018, maar dan wordt hij veel te lang. Dus ik hou het maar even bij het klassieke: mijn hoogtepunten van december!

Lees-hoogtepunt: De Vrouwe van Myrdin

Ik kwam eindelijk toe aan De Vrouwe van Myrdin dat ik in september bij de schrijfster kocht op Elfia in Arcen. Boeken hebben allemaal zo hun moment waarop ze gelezen willen worden, vind ik, en de kerstsfeer bleek voor mij de ideale achtergrond voor dit exemplaar.

In Cymbran is de sluier tussen de mens en de Andere Wereld vrij dun. Geesten, elfen en hun duistere vrienden zijn dichtbij. Ze zijn grillig en onvoorspelbaar en elke magie, elke wens heeft zijn prijs.

Zeven jaar geleden raakte Airys alles kwijt: haar moeder, haar vader en haar prinsdom Dyfed. Zeven jaar lang diende ze koningin Aranrod, die haar beloofde te helpen Dyfed terug te winnen. Wanneer Airys deze belofte wilt inlossen, gebeurt het onverwachte en wordt ze verscheept naar het spookeiland Myrdin. Hier moet ze haar eigen angsten overwinnen, wilt ze ooit haar familie en haar geboorteland nog terugzien.

Ik vond de cover al heel mooi, en het boek is binnenin ook enorm sfeervol opgemaakt. Het nodigt je echt uit, en het verhaal zelf had eenzelfde kwaliteit. Wat een heerlijke vertelstem heeft Cathinca Van Sprundel! Het voelt alsof een getalenteerde bard van weleer je een verhaal vertelt, dat je in geuren en kleuren voor je ziet. Het hoofdpersonage Airys is heel likeable, en aan haar bediende Shona ben ik helemaal verknocht geraakt. Het gevoel in een mythe te zijn beland, had ik verwacht (en daar genoot ik ook enorm van, het was heerlijk afwisselend en avontuurlijk), maar de humor in het boek was een hele leuke verrassing!

Humor…

Dat laatste blijkt trouwens een belangrijk aspect voor mij in een boek. ‘Neeee toch’, denkt iedereen die ooit Pratchett gelezen heeft nu. Maar ik besefte het weer ten volle toen ik het met een vriendin over een boek had dat ze maar niets had gevonden – te duister, te … Ze zocht even naar wat nu eigenlijk het probleem was, tot ze er ineens was: geen sprankje humor. Meteen snapte ik wat ik in een ander boek dat ik vlak daarvoor gelezen had, eigenlijk miste. Een verhaal kan over heel serieuze dingen gaan, er kan enorm veel op het spel staan, het kan spannend zijn, eng… maar al die dingen kun je juist zo goed balanceren en tot hun recht laten komen met een vleugje (of een flinke dosis) humor. En wie dat goed doet, heeft bij mij altijd een streepje voor.

 

… EN DE REST

Ook al gekregen: e-reader

Ik had er al een tijdje gemengde gevoelens over. Een fysiek boek zal toch altijd met kop en schouders boven een elektronische versie uitsteken? Maar…

Máár met mijn leestempo moet ik op reis altijd een boek of zeven mee, en dat neemt behoorlijk wat ruimte in, zeker als je ervan wil profiteren dat je het met alleen een handbagage-koffer verder wel redt. Máár van sommige boeken bestaat alleen een elektronische versie. En máár er worden vaak, zeker zo rond de feestdagen, e-boeken weggegeven.

Dus zat ik tot nu toe af en toe een boek op mijn telefoon te lezen, met hoofdpijn tot gevolg.

Enter mijn geweldige schoonouders, die me met dit exemplaar verrasten!

Bij alle vergelijkingen van echt versus elektronisch was ik een beetje vergeten dat ik stiekem dol ben op snufjes. Zo’n vlot wit plat dingetje waarop je zo honderd boeken kunt laden, laat mijn nerd-hartje wel sneller kloppen.

In het begin was het even zoeken hoe alles werkt, maar inmiddels heb ik er mijn bijeen gesprokkelde e-books op geladen, alvast nog wat extra’s aangeschaft – boeken kopen wordt zo nog verleidelijker, vrees ik, je hebt ze met één klik in huis – én ben ik erachter dat mijn bibliotheek ook e-books uitleent. Verder heb ik al kunnen vaststellen dat zo’n scherm, wat je ogen betreft dan, écht net ‘papier’ lijkt.

Ben ik helemaal bekeerd? Dat zie ik niet zo snel gebeuren. Het gevoel van een boek is daarvoor te gezellig, het bladeren te leuk. Maar is het een superhandige toevoeging, waar ik heel blij mee ben? Absoluut!

Groene vingers

Oké. Zucht. Mijn orchidee. Hoe minder erover gezegd wordt, hoe beter.

Wat? Je wilt toch weten hoe het ermee is? Kan ik je niet interesseren in mijn cyclaam, die al drie jaar lang in stilte braaf op het plankje in de keuken staat, en bescheiden bloemen produceert?

Nee?

Mijn orchidee dus. Die onlangs een nieuwe stengel had gekregen. Ehm.

Hetzouzomaarkunnendatdatgeenstengelmaareenwortelwas.

LACH NIET.

Hij lacht me al genoeg uit. Diepe zucht. Vooruit dan maar. De aanblik van een orchidee die een groene wortel récht omhoog liet groeien, speciaal om mij om de tuin te leiden, en enorm met zichzelf ingenomen is:

Tea time

… met kerstgenoegens. Als je maar vaak genoeg nonchalant vertelt wat je lekker vindt, dan blijkt dat mensen – goh, who knew – te inspireren als ze iets voor je willen meebrengen. Raffaello’s blijken ook prima kerstdecoratie:

Ik moet eerlijk bekennen dat die plank inmiddels alweer heel wat leger is…